BABAM VE ANILAR (Nesir)
Her Ankara’ya gidişimde o doğduğum gecekonduyu gidip görmek istedim. Ama yapabildim mi? Hayır.
O mahalle biliyorum hala hayatta. Ve yine biliyorum ki Yıkılmaya bırakılmış evimizde hayat yok, yalnızca. Bunu görmeye dayanamayacağım için hep kaçtım.
Altında ailece oturduğumuz vişne ağacı bile kurumuştur belki şimdi. Meyvelerinden annemin kışlık reçelimizi yaptığı o güzelim vişne ağacını özledim biliyor musunuz.?
Annemin bizi uğurladığı ve karşıladığı, evimizin girişindeki mis kokulu minik leylak ağacımızı da özledim. Ben doğduğumda babamın bahçemize diktiği kayısı ağacımızı da çok özledim. Mis kokulu meyveleri ile yapılan reçelleri büyük bir iştahla yediğimizi hatırlıyorum.
Alabildiğine yeşil, alabildiğine çiçek kokan o güzelim bahçemizde şu an beklide hiç bir şey kalmadı. O kıraç bahçeyi görmeye dayanabilirmiyim, bilmiyorum.
Satarken güllerini,
Alırken alın terini.
Yırtıktı elbisesi,
Ayağında terliği.
