Babam Nazım Şiiri - Nazan Yazıcı Kalcı

Sarı saçlıydı Nazım
Yeşil gözleri vardı
Altın gibi parlardı
sarı saçları rüzgarda savrulurken....
Sevgiyle bakardı insanlara
o yemyeşil gözleri
Felsefesi hep iyilikti,doğruluktu,sevgiydi
aşktı!

Hayatı severdi Nazım
Yaşamayı, gezmeyi,yeni yerler görmeyi
Kalbi heyecandan durmazdı yerinde
gördükçe yenilikleri
Mutluydu herşeye rağmen Nazım
Eli fakirdi belki ama
Gönlü hep zengindi
Karısı ve üç çocuğuyla
İyi kötü yaşar giderdi
Hayatı asla ciddiye almaz
Sorunlara da güler geçerdi

Cıvıl cıvıldı Nazım
Hayat doluydu
Yaşamayı,yaşatmayı severdi
Kim zor durumda kalmışsa
Kendinden önce onu düşünür
Elinde ne varsa ona verirdi
Çalışkandı Nazım
Çalışmayı çok severdi
Her işi yüzünün akıyla bitirirdi
Ailesine bakmak için her baba gibi
Her sabah erkenden işine giderdi

Kalktı gene bir sabah yatağından
işine gitmek için Nazım
Kahvaltı edesi yoktu nedense o gün
Sohbet ederken eşiyle her sabah ki gibi
Küçük kızı kalktı yanına geldi
Sanki biliyordu o gün herşey sondu...
Sarıldı sımsıkı boynuna
Dedi: Gitme baba bugün işe kal burada
Gözleri doldu Nazımın biranda
Sımsıcak sarılırken kızına
Dedi:Çikolata getireceğim kızım akşam sana

Ve, Ve çıktı gitti o gün işine
Dönemedi bir daha Nazım evine
Yolda tuttu kalp krizi
Azrail bırakmadı peşini
Ne doktor ne hastahane
Nazımı getiremedi geri
O hayat dolu insan yoktu artık
Gözleri sevgiyle parlayan
Kalbi iyilikle dolu olan Nazım
yoktu artık..

O dağ gibi Nazım,O dağ gibi adam
Benim Babamdı !

Kuşlar bile ağladı Baba sana
Yasını tuttu tüm dünya...