Babam imamı kalbinde öldürdü

İyi yüreğini öpsün zihninde zibilyon karakter ve ailelerini yaşatan aciz bir şizofren.

Ki böylece karşılaşmamız anlam bulur realitede.

"Sen beni öpersen belkide ben Fransız olurum!" diyen kalemi ölmeden tanınmayacak bir yazar tanıyorum.

Şimdi, ben seni öpersem, sahiden kanım karışır mı sol memenin altına ?

Sağ elime alırsam yüzünün sol çukurunu, boynun bırakır mı kendini ateşten bir şelale altına ?
Şimdi adını diline pelesenk etmiş her herife kafa atsam ve zorbaca sevsem seni; elleri çamurlu bir köylü gibi, temiz olan tek hücrem dudaklarım kalsa- ki adını düşürmezler üstünden- evren var olur mu toprağın beni var ettiğine ?

Toprak, var ettiyse önce beni, sonra seni; sen insan isen, ben oğlu insanın. Söylesene, nasıl doğurdun beni ?

Kokun, bir kaç çiceğin birlikte doğması, bilirim. Koparılınca güzel kokar papatyalar; canın yandı, bilirsin.

Ben... Sırtımda zibilyon hançer taşırım da henüz kokmadım güzel. Lakin üstümdedir koparılmış çicekler; bilinir, adıma toprak derler nicedir.

Seni Allah rızası için gelin edecek; annem için seveceğim. Kırılmış yerlerine çicekler dikeceğim. İşine karışılmaz ama Rabbin, sen ölmeden ölmeyeceğim.