Karanlık sokaklarda gezerken babam aklıma geldi
Hiç oturup konuşamadık doğru dürüst beni dinlemedi
Çok düşünür hatadan korkar kesin cesareti edinemedi
Hayat risk sıkıntı içinde çalıştı kimseden destek görmedi
Ailesini ve çocuklarını sever onlardan ayrı gezmezdi
Boğazına dikkat eder azda olsa sevdiğini ayrı yerdi
Biz ne bulursak yerdik o zamanlar taşı bile ezerdi
Oda aniden kimseye haber vermeden bizi terketdi
Bir motorlu bisikleti vardı ceze marka kendi yapar binerdi
Bazı hafta sonları tamir yapacaksa izin vermez bekletirdi
Korkardı binerim kaçırırım diye iple bağlar nişan ederdi
O günleri çok eziyet çekerdim güvenip hiç bin demezdi
Tam yirmi beş yıldır geceleri rüyalarımdan hiç kaybolmadı
Her zaman görürdüm ölmemiş tatilden döndüğü anlardı
Bu yüreğim öyle odaklanmış ezilmişki kurtarıcı sanardı
Gözümü açardım rahatlamışım sanki gerçek hayatdı
06.04.2008
Bahattin Tonbul
Kayıt Tarihi : 6.4.2008 00:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Babamın ölümü aileme bağlılığım psikoljik etkilenmiş yıllarca içimde bastırmışım
Her zaman görürdüm ölmemiş tatilden döndüğü anlardı
Bu yüreğim öyle odaklanmış ezilmişki kurtarıcı sanardı
Gözümü açardım rahatlamışım sanki gerçek hayatdı
kutlarım.baba evin direğidir.kaybettiklerimizin değerlerini sonradan anlıyoruz.
müzehher
TÜM YORUMLAR (1)