Babam Benim... Şiiri - Bekir Özcan

İçimden bile geçirse nefsim
“Baba” der demez nefesim
Daha kuvvetli çıkıyor sesim
“Baba” nasıl iksiri nurani bir isim
Söylenince kuvvet alıyor cismim

Söyleyince “baba,” kalınlaşır ses tonum
Neden bilmem ama? Kabarır gururum
Kibir değil bu, fakat yükselir onurum
Daha emin yerdedir, sanki vücudum
Oldum “baba,” halen “babam da” umudum

“Baba;” “babam” benim, der demez
Parlayan nurani ışık, kesinlikle sönmez
Çelik gibi irade, kararından hiç dönmez
Yok, yoksuldur ama kimseye söylemez
Sevgisi, şefkati, aşkı gizlidir hiç bitmez

Borborunbekir