Babam Benim Şiiri - Mahmut Cantekin

Geldim baba başucuna,
Yaş dökerim ince ince…
O nasırlı avucuna,
Toprak dolmuş benden önce…

Saygı ile eğdim başı,
Selam aldı mezar taşı,
Mehmet annem can yoldaşı,
Yatar senle gündüz gece…

Aldın bizden göz mercanı,
Örtün toprak nazlı canı,
Hani Dünya heyecanı,
Sanki ömür bir bilmece…

Fani Dünya yine kanlı,
Her bir zalim yedi canlı,
Şerefsizler şeref şanlı,
Zulüm yapar beyni cüce…

İnsan olmuş paraya kul,
Onur mertlik yırtık bir çul,
Vicdan firar ara da bul,
Söz değersiz hece hece…

Maskesi var her bir dinin,
Meydan şimdi nefret kinin,
Ölsen zamlı kefen sinin,
Mutfak bomboş ağlar ece…

Beyni boşlar yapar laklak,
Ne edep var ne de ahlak,
Ahkâm keser cahil çaylak,
Âlimlerden hepsi yüce…

Beyler yaşar bol hisarda,
Çocuk gençler hap esrarda,
Yanlış yolda kör ısrarda,
Nice canlar gitti nice…

Edebiyat bizden uzak,
Gence hazır bin bir tuzak,
Eğitimde her yıl zikzak,
Öğretmendim bilir Lice…

Cantekin der; bu hasbıhal,
Döktüm derdim berbat bir hal,
Benim babam sen hoşça kal,
Ağla bize ben gidince…