Babam baran Şiiri - Yücel Duman

Şimdi yanımdan olsaydın bana gülümseseydin.
Kurumuş yüreğimde şimşek çakardı güneş acardı.
Ve arkasından gözlerim boşalır dudaklarım ıslakca.
Seninle. sensizliği bozardık baran.
Bana babam diyen bir ses kulaklarıma bir türkü olurdu.
Hasretim bir nevi biterdi gözlerim seni doyasıya görürdü.
Sesizce dinlerdim yüreğim kan ağlasa biele.
Yada bir soru sorman bana baran.
Gözlerimden boşalan munzur harcikle kardeşliği andırırdı bana.
Ne seni yaşayabildim Ne sensizliği alışabildim baran.
Yokluğun evimizin baş köşesinde ve hep baktığım duvarda senin resmin.
Sesizce bekliyor konuşmuyor baba diyemedi inan baran.
Dolduramadım senin boşaltığın yerleri zaten dolmuyorda.
Üşüyorum bazan sesiz gecelerden dışarlard dolaşmakta baran.
Korkmazdım o zamana hislerine kapılınca.
Hiç,bir şeyden zevk alamadığımı anlatamıyorum kimselere.
Sen de bunu Anlayamazdın ve yanımda yoktun ve yoksun şimdide.
Başka bir sıcaklık var ama sen gibi sıcaklık sen gibi heycan vermiyor inan baran.
Kanatlanmak ve ucmak istesm baran ayaklarımın altına düşüyorum.
Sensiz nereye ucacağımı bilmediğimdendir BARAN.

Yazan Yücel Duman Almanya Wiesbaden.
yupama@hotmail.de
24 / 6 / 09

İstediğm hic olmadı ve olmazda kadere boyun bukmekten başka carem olmadı.
benim ne düşündüğüm önemli degi hayatın bana sunduğu önemlidir
ve ben onu yaşamaktayım