Kapımızın önünde kendimden geçmiş bir şekilde kumla oynuyordum ara sıra avuçlarıma doldurup savura savura.
Bi' baktım benden tarafa doğru bir adam geliyor. İçimden babam mı ki diye geçirsem de yok bu adam yabancıydı. Bize zarar verecek korkusuyla, can havliyle koşup, kapımızı kollarımı açarak iki taraftan tuttum. Evimize sokmayacağım. Bir şey olursa ben babama ne derdim sonra. Adam gülümseye gülümseye gelip, ''Çekil kızım, eve gireyim.'' dedi. ''Ben senin kızın değilim, girme evimize'' diye bağırdım. ''Kızım ben senin babanım, çekil eve gireyim.'' dedi. Ben daha da bi' öfkelenip, sen benim babam değilsin, girme evimize'' diye bağırıp çağırdım.
Altı yaşındayım, bacak kadar boyumla, 1.90 boyundaki adama kafa tutuyorum. Sanki gücüm yetecek. Olur mu? Öyle bir moddayım ki sanki yürek yemişim, yeter benim gücüm. Ölümüne kararlıyım, elin adamını evimize sokmayacağım. Sesimize gelen annem, ''Ne oldu?'' diye sordu. ''Elin adamı evimize girmeye çalışıyor'' dedim. Annem, ''Kızım o senin baban, bırak da girsin eve.''dedi. Kollarım yana düşüverdi; babam eve girsin diye kenara çekildim.
Babam, şehre çalışmaya gideli uzun zaman olmuştu, yüzünü unutmuşum. Kanatlarımı aça aça babamın peşine düştüm. Oturunca, boynuna sevinçli sevinçli sarılıp yüzünü öptükten sonra ''Babacığım bir daha gitme, söz ver'' dedim. Babam ''Söz, gitmeyeceğim.'' dedi. Babam, on yedi yıl sonra, evimize on dakika mesafede olan dönülmez şehre gitti. Biliyordum babam istese de artık gelemezdi. Lakin umudum öyle demiyordu; babam gelecekti. Babam, camiden gelecekti, tarladan gelecekti, kahveden gelecekti, akşam olunca gelecekti; babam bi' yerden gelecekti. Gelmedi. Oysaki babam bana söz vermişti gitmeyeceğim diye. Gitti.
Tamamını Oku
