Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çol çok güzeldi..
İlgiyle okudum.
Bir baba olarak,kıvançlandım çocukların babalarına yazmalarından.
Kutluyorum Sayın TARCAN.
Erdemle.
İçinizde doğan güneşin yansımalarını mısralarınıza okumak büyük bir zevkti sevgili şairim,
Güzel yüreğinizi sevgiyle selamlarım. Tam puan, Bilal Esen
Babalar icin yazilan siirler guzel olmaz mi? Onlar basimizdan eksik olmasin! Cok duygulu bir siir, kalbime dokundu! Guzel yureginizi kutlarim Aysel Hanim! En isten saygilar, sevgiler!
BABAM...! ! !
Kaç darbeden geçti, vefakâr kalbin
Mahsun yuvamızda, kal artık BABAM!
Anılar feryatta, yaslarda albüm
Kader soframızda, ol artık BABAM!
Islak kirpiklerin, ağladın mı sen?
Sevda ırmağında, çağladın mı sen?
Suskun yüreğini, eğledin mi sen?
Dûanı semaya, sal artık BABAM!
Binbir tebessüm var, nurlu yüzünde
Kal saklı baharda, solma güzünde
Asla tek damla yaş, koyma gözünde
Dök dert meylerini, gül artık BABAM!
Sararan ömrün mü? Yoksa güller mi?
Gönlü heder eden, yoksa diller mi?
Vuslata set çeken, yoksa eller mi?
Seni seviyoruz, bil artık BABAM!
Canım kurban olsun, senin uğrunda
Allah yolundaydın, onur doğrunda
Kırgınsın dostlara, yaslan bağrımda
Canın bildiklerin, el artık BABAM
Zamanın daraldı, artık son durak
Bulutlar isyanda, toprağın kurak
Veda sahnesini, mahşere bırak
Giderken beni de, al artık BABAM!
Aysel Tarcan
inanılmaz güzel bir şiir fevkalede candan veve ciğerden hemd eduygusal. herşeyiyle mukemmel.tebrikler dost kalem. ilham verdiniz bütün babalara ve ebeveynlere sağlık ve hayırlı uzun ömürler diliyor
ölenlere bu mubarek ayda rahmet diliyorum. iyilik edilecek ilk insanlar anne babadır duaları alınacak onlardır , sözü dinlenecek onlar , hizmet ve hürmet edilecek onlar.. onlara öf bile demeyin der dinimiz... bizlere çok yakışan güzel bir şiir yazdınız ne mutluki bana ve herkese yol gösterdinz saolun varolun .yıldızlı 10 puan efendim .
Yüreği şefkat merhamet dolu
Omuzumdan düşmezdi kolu
Sevgiye giderdi her daim yolu
Seni hep özlüyorum bilesin babam...M.M.REVANLI
Can dostum hüzünlendim,duygulandım,babamı ne çok özlediğimi hatırlattın,bende dilimden düşenleri bıraktım,yüreğine kalemine sağlık,selam ve saygılarımla...Ant.dolu düzenleme yapınca alacağım.
tebrikler hemşehrim kalemine yüreğine sağlık çok güzel
BABALAR GÜNÜ İÇİN İSABET OLMUŞ KUTLARIM
SELAMLAR SİZE ÜSTADIM SAYGILARIMLA..
Ne mutlu, babalarının değerini, yaşarken görenlere...
Kutluyorum.
-----Babam------
BABAM...! ! !
Kaç darbeden geçti, vefakâr kalbin
Mahsun yuvamızda, kal artık BABAM!
Anılar feryatta, yaslarda albüm
Kader soframızda, ol artık BABAM!
Islak kirpiklerin, ağladın mı sen?
Sevda ırmağında, çağladın mı sen?
Suskun yüreğini, eğledin mi sen?
Dûanı semaya, sal artık BABAM!
degerlı gonul dostu saygı deger saıremız Aysel hanım baba sevgısıyle dolu yuregınızı gonulden kutluyorum bu onemlı babalar gununde canınız gıbı sevdıgınız babanıza verebılecgınız en buyuk hedıyeyı vermıssınız emegınıze sız kadar guzel yuregınıze saglık sııre tam puanıla saygılarımlaaaaa
OKURKEN DUYGULANMAMAK ELDEN DEĞİLDİ EFENDİM,ASKERKEN RAHMETLİ OLAN BABAM AKLIMA GELDİ HÜZÜNLENDİM. KUTLARIM, ANLAMI VE ETKİLEYİCİ BİR ESER, KALEMİNİZ TÜKENMESİN. ESEN KALIN. DUA İLE... SAYGILARIMLA. APARI
Bu şiir ile ilgili 169 tane yorum bulunmakta