Babam'a Şiiri - Cem Batu

Gecelerin yitik yıldızlarına,
Yüzüne hasret bir dokunuşu vardı küçüklüğümün...
Kapının eşiğinde sek sek oynarken daha,
Muhtaçtım endamına o köşe başından dönüşünün.
İlk senin kaleminden öğrendim,
Gençliğimi kavurmayı yasak aşklarda
Sonra da ölüme inat
Yeniden doğmayı o günahkar mısralarda...
Ben,
Doğan günün karşısında,
Senin kadar ayakta durabilmiş olmayı isterdim...

Ellerimde eskiyen zamanın
Bizi ayrı koymuşluğunadır isyanım...
Anlamadılar o siyah kapılar
Yüreğinin tüm beyazlığıyla arkamdaydın.
Nasıl anlatılır eşsizliği hiç yaşamayana
O sana özel yeşil gözlerinin saflığında
Arkama bile bakmadan kayboluşlarımın.
Ben,
Çekilen onca çileden sonra,
Yüzümü yansıtan aynalara,
Senin kadar gururlu bakabilmiş olmayı isterdim...

Ben,
Yeri gelipte şeytana
Pabucunu ters giydirebilmiş olmayı isterdim...
Ben,
Şu an senin kollarında
Bırakıp korkuları arkamda
Umarsızca ağlayabilmiş olmayı isterdim....

Ben,
Parmağıyla işaret edip saçlarına ak düşmüş bir adamı
“İşte benim Babam” derken gözlerinde parlayan o ışıltıyı
Bir gencin umutlarına
ki kendini en adam saydığı yıllarda
Senin kadar serpebilmiş olmak isterdim...

Ben senin gibi olabilmiş olmayı isterdim....