Babam Şiiri - Eminnur Acar

Çok genç kaybettik babamı
Kimi insanlar daha doğduğunda yaşlı
Bilmem ki kaçıncı bilge Atasının taşıyordu genini
Boş laf etmez, boş vakti olmazdı

Tembih ederdi giderken bazen işe
Boş yere çıkmayın sokağa, hem yazık ayakkabıya
Hem yazıktır parke taşlarına
Aptallara yer yok derdi, bu dünyada

Fakir neden fakir? Hiç bitmez hevesi
Komşudan borç alır gider tatile
Dönünce kış gelir kömür alamaz, yine gider komşuya
Zengin iyi yerden, iyiyi alır, kullanır belki on sene

Zengin fakir gibi yaşar, olmaz muhtaç
Fakir zengin gibi yaşar, bir iki gün başında taç
Beli bükülür, sonra öderken borç
Yaşar bazen tok, bazen aç

Bir bir düşer damlalar belki de göl olur
Çeşmen akıyorsa kovanı doldur
Bir gün kesilirse sular
İnsan daima tedbirli olmalıdır

Velhasıl babam elli dördünde yorgun ve yaşlıydı,
Lakin alim gibiydi, sanki doksandı yaşı
1958 de eşyalarımızı sigorta yaptırmıştı
Sobada yakınındaki paltomu, sigorta ödemişti

Öğütlerini bir bir hatırlarım
Oldular yol haritam
Oldular yoluma ışık, yolumu buldum
Umarım ben de neslime ışık tutarım