Babam Şiiri - Ertuğrul Bolten

Sen yokken doğmuşum, yalnız büyümüşüm,
yalnız mı öleceğim babam ?
Tutmadın ki hiç ellerimi, yokluğunu hiç anlamadım,
sarılamadım ki sana...
Korktuğum da ya da utandığımda,
bacaklarının gölgesine bile sığınamadım.
Var mıydın, yok muydun,
sıcaklığını hiç hissedemedim; neredeydin babam??

Bilmezdim ki olmadığını,
hiç anlamadım da zaten; çok küçüktüm...
Herkes tutardı elinden evladının da,
ben uzaktan, boynu bükük bakardım, bilmezdim...
Az da yolunu beklemedim...
Hani o yolun görünen, en uzak yerine bakarak.
Hiç bıkmadım, seni beklemekten babam!!
Hiç bıkmadım, gelmeni istemekten !

Büyüyordum günden güne.
Yokluğunu hiç hissettirmedi sağ olsun anam!!
Bazen aslan gibi güçlü,
bazen de kaplan gibi yırtıcıydı garibim...
Hadi biz küçüktük, anlamazdık.
İyi ama nasıl dayanırdı, oyalı yazmalı anam!
Belli ki sen bizi; hiç özlemedin, hiç sevmedin,
hiç gelmedin efendi babam...

Ben biliyorum; bilmem sen farkında mısın?
Bir kare resmimiz bile, yok seninle...
Bir kez olsun tutmadın, şu ellerimden.
iki adım bile, atamadık birlikte.
Hiç kavga etmedik, küsemedim bile sana.
Bir tokat dahi yemedim senden...
Girmedin ki hiç, o evin kapısından içeri.
Geç oldu, hadi yat bile demedin.
NEREDEYDİN? babam !!!

Belki bir gün, bir yer de.
Hiç yaşatmadığın duyguları, ekersin yüreğime...
Hiç yaşamadığım duyguların, özlemiyle severim seni...
Bilmediğim huzuru, terli avuçların ile
başımı okşaman da hissederim .
Hiç sarmadığın kollarının şefkatini, güvenini
özlerim belki, ne dersin?

Hiç bilmiyorum...
İçimi titretir miydi seslenişin.
Seslensen sevgiyle gözlerine
bakabilir miydim yeniden?
Bir babanın, kokusunu bile bilmemek.
Bir evlat için ne kadar acıymış.
Ölüm haberinin, geldiği an bile.
Ne yapacağımı bilemedim.
Göz yaşlarımın ne akmasına,
nede durmasına engel olamadım.
Kara toprağa, kimi uğurlayacaktım ki?
Defalarca sordum kendime, bir cevap bulamadım.

Bir yanımız, eksik büyüdük bu hayatta.
Verdiğin, güven ve huzurdan yoksunduk.
Kimselere, belli etmedik çaresizliğimizi.
İnadına, zorluklara karşı dik durduk.
Çocuk günlerimiz kısa sürdü, çabuk büyüdük.
Erken omuzladık hayatın iyisini, kötüsünü.
Dört kardeş, dört kolon gibi sarıldık
hayata ve zorluklara.
Hiç bir şey beklemedik ne senden,
nede senin soyundan.
Ölümün; seninle, sırt sırta vermişiz gibi
hissettirdi bize.
Göremiyoruz seni ama, sanki duyabiliyoruz sesini...

Şimdi; sahip çıkmadığın evlatların,
elleriyle koyacak seni kara toprağa.
Varsa günahların, bağışlansın diye Allah'ım!
dua edecek baş ucun da.
Artık en yüce en adil mahkemenin huzurundasın baba.
Bak...yalan dünya da sırtını döndü sana .
Eğer bir bedel varsa ortada,
bu seninle yaradan arasın da.
Bizi düşünme, sen kendine iyi bak...
Biz yaşarken ödedik, o bedeli senin yokluğun da...

Biliyor musun? gözlerimin içine,
sevgi dolu bir bakışın için, ömrümü verirdim.
Ah be adam; bir kez olsun
sana doya doya sarılmak.
Dizlerinin dibine çöküp, şu lanet olası hayatta,
verdiğin güven, verdiğin huzur ile,
beş dakika yahu, beş dakika mışıl mışıl uyumak.
Düşüncesi bile ödül gibi.
Mümkün değil, bunu bilmeyene anlatmak.

Her gün sana, isyan eder kahrederdim.
Senden görmediğim sevgine, şefkatine.
Deliler gibi, hasretlik çekerdim.
Kimselere anlatamadığım,
kendimi bile inandıramadığım
kahramanımdın sen.
Kendime bile, söylemekten korktuğum tutkum...
Sözlerini bilmediğim, dilimden hiç düşürmediğim,
her gün mırıldandığım en sevdiğim şarkım...

Ayrılmak çok zormuş babadan,
derlerlerdi inanmazdım.
Her an, duymak isterdim de sesini.
Yüreğime el olduğundan mıdır;
bu sevdadan hep kaçardım.
Keşke diyorum kendime,
keşke seninle bir ömür, birlikte yaşayabilseydim.
Söyle şimdi bana.
Hayatı bize, böyle yaşatmadığın için
sana nasıl kızmayayım.

Evlat babaya emanet olur,
onun kutsal ellerinde huzur bulurmuş.
Gölgesinde güvenle büyür.
Hayatın zorlu sınavlarını, onun sayesinde verirmiş.
Bakmayın benim sitemli sözlerime.
Bir baba sevgisi görmedim ki.
Kaybının acısı, nasıl yaşanır ne bileyim.
Hayat hiç acımamış bana,
ölümün azizliğinde defalarca ezilmişim...
Babamı 5 yaşım da yüreğime,
48 yaşım da toprağa gömmüşüm.