Babam Şiiri - Abdullah Tanrıkulu 2

Bazen dibe dalarsın
Dipsiz kuyaya,yada girdaba
Büyük bir umutla beklersin
Gün ışığını
Oysa sevgiden nasipsiz
Aşktan yarı yolda bırakılmış
Onca yanılız kalabalığın içinde
Koca bir yalnızlıktan,
Kendi kalabalığına gelmiştim
Çok kötü zamanlar geçirmiştim
Yedi yıl olmuştu
Kekik kokusunda oturuyorduk
Bahçede serseri bir mayın gibi dolaşan bir adam vardı
Annemle onu izliyorduk
Fark edince yanımıza geldi
Öylece bize bakıyordu
Ölü aksanıyla bir şeyler söylüyordu
Bana döndü
Sen kimsin
Kimin oğlusun
Ne arıyorsun burda
Gözlerinini içine baktım
Yanlış bir kapıya girmiş
Bir anahtar gibi his ettim
Orada içimde kırıldım
Ağladım
Oda ağlamaya başladı
Tek bildiğim
Benden çok ağladığıydı
Ben neden ağladığımı biliyordum
Ama o bilmiyordu
Döndü anneme tekrar sordu
Bu çocuk niye ağlıyor
Benide ağlattı
Ne olursa olsun
Evlatlar babanın gözünde hep çocuktur
Kalkmaya çalıştım kakamadım
Dizlerinin ipi kesilmiş kukla giydim
Tekrar denedim
Ayağa kalktım
Yanına geldim
Sarıldım,boynun
Elini öptüm
Evet bir çocuk gibi orada uzaklaştım
Hiç arkama bakmadım
Tek bildiğim uzaklaştıkça ağlama sesi kısılıyordu
Babamdı azhemir olmuştu
Beni tanımıyordu
Her kes aynı anda geceyi yaşarmış
Ama her kesin karanlığı farklı

24/01/2012