Babam Şiiri - Ali Yücel

Bazı insanlar vardır,
Nasıl hissettiğini bilmezsin,
Nasıl düşündüğünü,
Nasıl sevdiğini,
Nasıl sevildiğini anlayamadığın gibi.
Babam öyleydi mesela,
Elleri ayaklarından daha yorgun,
Omuzlarında hayat kavgası taşıyan,
Yüzü göz bebeklerinden daha solgun,
Ama mercan tanesi gibi ışıldayan.
Annemin tek dostu,
Benim tek arkadaşım,
Yegane sırdaşım,
Neşelendiğinde gülmenin,
Biz kızdırdığımızda,
Kızmanın en çok yakıştığı adam,
Annemin nazlı nazlı bakıştığı adam,
Babam.

Aramıza toprak gireceğini bilsem,
Doya doya öperdim yanaklarından,
Huylandığın boynundan,
Saçlarından,
Hatta ayaklarından,
Anlayamıyor insan elindekinin kıymetini,
O kıymet elinden alınmadan.
Yorgun argın eve gelişlerin,
Kanepede uyuyakalışların,
Bizim doymamızın verdiği mutlulukla,
Sofradan kalkışların,
Anneme takılışların,
Affedişlerin,
Sevdiklerimizi sevişlerin,
İlk oyuncağım,
İlk kahramanım,
Benim ben olmamı sağlayan adam,
Yokluğuyla ciğerimi dağlayan adam,
Babam.

Zamanı geriye sarmak mümkün olsa,
Mümkün olsa sana tekrar sarılmak,
O kadar çok ihtiyacım var ki,
O kadar çok muhtacım ki sana.
Bir yaz yağmuru ardından,
Havada ki asılı kalan toprak kokusunu,
Doya doya içimize çekerek,
Saate bakmadan,
Kimseye aldırmadan yürüsek,
Yol bitmese ve sen gitmesen,
Otursak sonra denize nazır bir banka,
Sen konuşsan, ben ağlasam,
Ben konuşsam, sen dinlesen.
Sevgisi yüreğimde,
Sesi kulağımda,
Gülüşü fotoğraflarda kalan adam,
Gölgesi üstümde olan adam,
Babam.

Şimdi kendi çocuğumun elini,
Elimi tuttuğun gibi tutuyorum,
Bana baktığın gibi bakıyor,
Beni sevdiğin gibi seviyor,
Sarıldığın gibi sarılıyorum,
Yaptığın şeylere,
Takındığın tavırlara,
Yada sözlerine anlam veremediğimde,
"Baba olunca anlarsın" diyordun ya,
Artık anlıyorum,
Belli etmemeye çalışsamda,
Seni çok ama çok özlüyorum,
Şerefi ve namusu için yaşayan adam,
Bir serçenin kalbini göğsünde taşıyan adam,
Babam.