Babam Şiiri - Destan Kabadayı

Ahh ahh benim canım babam,
Yürüyüşü dağlara bedel adam gibi adam,
Ağaçlar boynu bükük yapraklarını döküyordu,
Sanki seni uğurlar gibi arkandan,
Hazin bir sonbahar pazarıydı,
Koynumuza o acıyı bırakıp gittiğinde,
Şehirde yankılanıyordu annemin acı çığlıkları,
Her yerde koyu bir sis, göz gözü görmüyordu,
İlk o zaman sahipsiz kalmıştık,
Ve ben ilk o zaman anlamıştım yetim kelimesinin ağırlığını,
İki küçük çocuk kocaman kalabalıklar arasında unutulmuştuk,..........
Her yerde saçını başını yolan kadınlar,
Erkekliği bir tarafa bırakıp göz yaşlarına hakim olamayan adamlar,
Soğuk bir Ekim rüzgarı ve herşey anlamsız geliyordu,
Herkesin gözünde derin bir boşluk,
Duygular çoktan bırakmış kendini herşey çok karışık,
Hiçbir tesellinin para etmediği çok açık,
Giden neydi ve nasıl da yakmıştı bunca yüreği,
Bu ölen sen olamazdın değil mi babam,
Bunu bize reva göremezdin,
Daha çok küçüğüz yapma yapma diyemediz biliyorsun,...........
Canın yandı mı verirken son nefesini,
Ahh ahh kurban olayım gitme babam,
Anlayacak yaşa gelince düşünüyor insan,
Acaba gitmeden son kez öptün mü bizi,
O kesmeye kıyamadığın saçlarımızı okşadın mı,
Ve o eşsiz sıcak ellerinle kucakladın mı bizi,
Allah'ın bana hediyesi dediğin ikimizi,
Ahh be babam ardından bakmak ne zormuş,
Hiç gelmeyeceğini bile bile beklemek,
Sadece resimlerinle yetinmek ne zormuş,
Seninle iki lafın belini kıramamak,
Ya da ellerini omuzumda hissedememek ne zormuş,
Düğünümüzde halayın başında seni görememek,
Seni iyi anlatanlar sayesinde seni tanımak,
Sana baba bile diyemeden gitmen ne zormuş,
Yine mezarının başındayım görüyor musun beni,
Ölümün soğuttuğu ellerim toprağını okşuyor hissediyor musun?
Yine 7 Ekim ve yine yapraklar dökülüyor acı acı,
Bu sefer renkleri her zamankinden farklı sanki,
Tıpkı senin hayatımızdan dökülüp gittiğin gibi,
Yine ellerim mezar taşında sanki buz gibi,
Yoksa üşüyor musun babam,
O pala bıyıklı o koca yürekli adam,
Allah'ın haşmetinden sual olunmaz elbet bilirim,
Ama keşke böyle erken gitmeseydin be babam,
Ahh ahh benim canım babam,
Ne hayalleri yarım bırakıp gittin kim bilir,
Yapacak ne çok şeyimiz vardı halbuki,
Bize yüzmeyi ilk sen öğretirdin belki,
Ya da bisiklete korkmadan binmeyi,
Ellerinle tuttuğun keklikleri biz beslerdik,
Bize kardan adamlar yapardın,
Şimdilerde adam diye geçinenlere inat,
Hayat bu kadar zor olmazdı belki de,
Memleket hasreti ile büyümezdik yaban ellerde,
Kısacası herşey çok güzel olurdu gitmeseydin,
Bir rüya gibi sanki herşey ve sen ölmedin,
Bizi karanlığa bırakıp gitmedin babam,
Kıyamazsın sen bize biliyorum,
Bir kazaydı ve istemeden gittin,
Kaç gece sensiz geçti kaç sene karanlık,
Tek yoldaşım nasır tutmuş bir yanlızlık,
Meğerse babaymış dünyadaki tek aydınlık,
Yokluğunda anlıyormuş insan öğrendim,
Gölgesi yeter derlerdi de ben inanmazdım,
Bunu şimdi çok daha iyi anladım,
Sen gittikten sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı,
Hiç kimse senin yerini tutamadı be babam,
Biliyor musun baba artık bende bir babayım,
Ahh ahh benim canım babam,
Üstelik ne acı ki senin bizi bırakıp gittiğin yaştayım...