Babam Şiiri - Şenol Şener

Selâmün aleyküm ey canım babam
Seni çok özledim, cefakar adam
Gittin ya, kalmadı gayretim çabam
Sensiz yaşamayı unuttum BABAM

Öğretmiştin ya, bana yaşamayı
Düşünce kalkmayı, dimdik olmayı
Şimdi bilmiyom, ayakta durmayı
Sensiz yürümeyi unuttum BABAM

Geçenlerde, seni sordular bana
Sustum, cevap veremedim sorana
Lafazandım, kilitlendim o an'a
Sensiz konuşmayı unuttum BABAM

Resimlere bakmak istemiyorum
Doluyor gözlerim, boğuluyorum
Duyunca sesini hiç oluyorum
Sensiz ağlamayı unuttum BABAM

Soyundan gelenler pek çok sevdiler
Sen gidince dizlerini dövdüler
Dualar edip de seni övdüler
Sensiz yakınmayı unuttum BABAM

Güzel Rabbim sana rahmet eylesin
Mekanını dar'üs-selâm eylesin
Seni oralarda mahçup etmesin
Sensiz yalvarmayı unuttum BABAM

Of "Ocak yirmi, iki bin on dokuz"
Sen gittin ya reis, biz artık yokuz
Yetim olduk kaldık, kanatsız kolsuz
Sensiz günü ay'ı unuttum BABAM

Baba ölür, çocuk büyür dediler
Çocukların büyümek istemediler
Senin yükünü bana yüklediler
Sensiz büyümeyi unuttum BABAM