Babam Şiiri - Yasemin Kurt

Seni çok özledim,
Dün duygularım şahlana at misali,
Kabaran deniz misali,
Haykırdı kalbim semaya özledim diye.
Sesimi duyar mısın bilmem ama,
Ben yokluğuna hiç alışamadım.
Evimdeki her eşyada bir anı saklı.

Yüreğim geceleri sessiz sessiz ağlarken,
Sen duymuyor yada duyuyorsun belki beni.
Sonbahar rüzgarı beni ezip geçerken,
Dokunamıyorsun belki gözyaşlarıma.
Oysa yanımdayken bu kadar özlüyormuydum seni?

Anlamıyordum inan yokluğunun bu kadar eziyet,
Bu kadar beni perişan edeceğini.
Şimdi keşke yanımda olsaydı diyorum ama,
Gelmiyeceksin ben bunu biliyorum.
Hak böyle yazmış istesemde karşı gelemem.
Seni halen ölesiye seviyorum.

Hiçbir aşk senin yerini alamadı sen olduğu halde.
Yerin ben toprak olsamda dolmıyacak bilesin.
Meğer bu aşk ne derinmiş bilmezmiş kişi.
Ben sen gittikten sonra sevemedim kimseyi,
Seni ölesiye sevdiğim kadar.

Aklıma her gelişin gözlerimi yaşlarla doldurur.
Kalbim asla isyan etmez,
Nefsim buna şaşar.
Bilirim ki akibet bu aşk bu,
Bundan ötesi yok,sevdiğim yok.
Ama yinede seni sevmekten vazgeçmez bu yürek.

Kokun halen beynimin zerrelerinde,
Yattığım koyunda bile bulamadım onu.
Aradığım her özellik sende,
Aldığım yarda bile aramadım.
Şimdi sen uzakta,ben burada,
Kavuşmayı hak bilir sabır dorukta.

Ben bu fani dünyada beklerim sen beni bekle orada,
Nasıl olsa yerin asla dolmayacak.
Ne koca,ne evlat ne de bir başkası,
Seninle aramıza giremiyecek.
Ama bilmeni isterim babam,
Seni ölesiye özledim.