Babam Şiiri - Şemsi Hançer

Allah’ın günah yazmadığı yaşta azat etmiştin.
Vazgeçtin benden, yok saydın, fazla geldim.
Yük saydın beni kendine, evlat diye görmedin!
Hiçbir şeyin değildim, biliyordum.
Misafir olarak bile yer bulamadım babam yüreğinde.
Ben, çocukluktan kalma yetimliğime ağlarken,
Yokluğunda, hıçkırıklarıma, gecenin karanlığını perde ederken,
Anlamını bilmediğim puha kelimesine, mana yüklerken,
Sen yoktun babam!

Ve her yeni yılın baharında, ömrüne kar yağan yine bendim.
Kimse yokluğunu fark etmesin diye,
Bir dahaki gecede görüşmek üzere,
Yıldızların arkasına sakladım, sana olan hasretimi babam
Ama sen yoktun, biyelerde yaşıyorken!

Sen yoktun yaşarken çocukluğumda.
Bir ömür yokluğuna akan gözyaşlarım kurumuştu.
Bir ömrün bilançosu geçiyordu aklımdan.
Dava açıp mahkeme kurarken kafamda,
Rüyalarımda şikâyet ediyordum seni.

Ey rabbim, bu fani dünyadan gelen kulun varya,
İşte o benim babam.
Davacıyım bu kulundan.
Bir sevgi alacağım var.
Hakkımsa, istiyorum babamdan.

(Şair abla)

Şemsi hançer