Babam Şiiri - Yorumlar

Hayatımda kendimi bildiğim andan itibaren öncelikle sevmeyi, sevgiyi, acımayı hep annemden öğrendim doğal olarak...

Ama, hayatın dik uçurumlarından aşağıya düşmeden ve kaymadan inmeyi; dimdik tepelere de, hayatın dallarına sıkıca tutunarak tırmanmayı ve bu şekilde, o özlemini duyduğum zirvelere ulaşmayı da babamın sert mizacından öğrendim. Hele ki çocukluğumdan beri kulağımda çınlayan bir sözü var ki, hayatın ince sırrı gibiydi: 'Oğul, sen işten korkma, iş senden korksun'...

Geriye adım atmama felsefesinin ilk tohumlarıydı bu kelimeler benim için. Sonra da, sert rüzgarlarda sağa sola hafifçe esneyerek, amma yere çok sıkı ve sağlam basarak yıkılmamayı ve hep dimdik durmayı öğrendim...

Daha küçük çocukken, babam pazar günleri de çalışırdı. Her pazar biz üç kardeş uyanır uyanmaz hemen babamın yatak odasına koşardık, ama tabii sonuç hüsran olurdu, çünkü babam yine erkenden çalışmaya gitmiş olurdu. İçimiz burkulurdu ama annem, babamızın çalışması gerektiğini, yoksa bizim rahat okuma hayatı sürdüremiyeceğimizi söyleyerek yatıştırırdı. İşte daha o zamandan anlamıştım hayatla mücadelede en önemli unsurun 'çalışmak, çalışmak. hatta daha da çok çalışmak' felsefesinde yattığını...