Babam Şiiri - Mustafa Keloğlu

‘babama’

babam sabahları seher yeliyle mesh ederdi yüreğini
tarhana çorbasına kaşık sallar
nasırlı elleriyle
tutardı çakmak tarlanın yolunu
dudaklarında hep aynı türkü
‘divane aşık gibi dolaşırım yollarda
kız senin sebebine kaldım istanbul’larda’
oysa istanbul onun için
uzaklardaki oğula hasret bırakan bir koca şehir
hiç gitmemiş
hiç görmemiş
oğlunun diline dolanan
sokaklarında hiç yürümemiş
yorgun yüreği her teklediğinde
usulca kıvrılır bir köşeye
oğlunu özlermiş
dilindeki duaya
mutlaka uzaklardaki oğlunu da eklermiş
içinde düğümlenen hasreti
yastık yapıp başına
derin uykulara dalarmış babam
‘oğul! ey yüreği delişmen sevdalara tutkun oğul’
diye sayıkladığını söyler annem her akşam
babam!
ey yüreği uçsuz bucaksız kırlara teşne
koca adam!
bilir misin oğlun da özler seni
sayıklar senin ismini
her gece uykuyu kovalarken
ıssız odalarında bu şehrin
yüreğine sımsıcak ellerini düşürür
durmadan.
içinde hasretini büyütür.