Babam Şiiri - Derya Akgün 2

Benim babam; can parçam, yüreğimin yarısı… Sen gideli yaklaşık beş yıl oluyor. İçimdeki kor inan bir an olsun sönmedi. O kocaman ve sıcacık ellerin hala elimde sanki. Bazen kokun geliyor burnuma. Bir an birinin sesinin tınısında buluyorum senin sesin o tatlı sesini.
Sen gideli benimde göğümde kocaman bir delik açıldı sanki. Gökyüzüm parçalandı. Tüm zararlı ışınlar, sağanak sağanak yağdı üstüme. Koruma kollarım delindi hayata karşı. Sen varken daha mı güzeldi çiçekler? Deniz daha mı maviydi? Daha mı tatlıydı şeker ve ben daha mı bir Derya’ydım bilmiyorum. Tek bildiğim ruhum ruhumun ikiz eşi ben yarım yamalak eksik kaldım. Ve biliyorum ki artık hep ama hep böyle kalmaya mahkumum.
Bazı kelimeleri kullanmak nasıl da lüksmüş meğer! “Baba” kelimesi benim lügatime yasaklı 31 Ekim 2011’den beri. Bir kaderdaşım var. Vural. Onun babası da seninle aynı gün terk etmiş dünyayı. Onunla dertleştik bir gün. Acı aynı, çare yok. Babasızlık onun yaşında da zor, benim yaşımda da, ne yazık ki. Acıyı bölüştük; sizleri hayırla yad ettik.
Babam; bozkırın yürekli yiğidi, Mert, cömert, merhametli, cesur babam! İster burada ister edebi alemde ol, hep yüreğimdesin, ve öyle de kalacaksın. Kavuşma günümüze kadar bu kalp senin için atacak. Ve bana bıraktığın “Senin kızın olma” şerefiyle yaşayacağım.
Alemin yiğit babası ruhun ebediyete kadar huzur bulsun ve adın hayırla yad edilsin! ...
KIZIN: DERYA