Babam Şiiri - Hikmet Szlemiolur

bir ucurtma havalaniyor karsimda,
ben kahverengi pantolonum belimde
ve ellerim umutlarda burnumu cekiyorum
ruzgari estiriyor bakislari babamin
bir zincir olmus pamuktan ipligim
soguktan catlamis ellerimi kesiyor
umutlarim ucuyor
eski elbiselerim
konusmadan oylece duran dusunceler
kayalarin uzerinde yok oluyor
ben babama donup diyemiyorum ki,
sevdigim vardir diye
bu ucurtmanin ucmasinda
ellerimin kesilmesinde
ve pantolonumda, burnumda soludugum ruzgarda
bir toz gibi bugazima takilan
ankara degildir baba
bu ucurtma icimden ucar baba, sessizce
uzaga, ozleme, umuda
sevgili bilmez baba
sen bilmezsin
anlatmasi guc baba diyemiyorum ki,
daglari yerinden oynatacak
ardini yaslicak bir sehre
bu ucurtmam
onun gulusu kadar felaketi hayatin
bu bozkiri gececek baba hey,
baba
dunyaya sigmaycak diye,
oteye gitmek ister diye
babam arkasini donmus,
herseyin olmasi gereken gercekligiyle
eve dogru yola koyulmustur