Babam Şiiri - Şamil Nart

Bir adam geldi bu dünyadan
Durmadan çalıştı yorulmak nedir hiç bilmedi
Köy yerinde doğmuştu bir kere benim babam
Eker biçersin onca emek onca uğraş
Ancak kendine yetersin derdi
Uğraştı çabaladı durdu senelerce
Tarla dedi koyun dedi kuzu dedi
Hep şükür derdi ama bir yerden sonra yetemedi
Kolay değildi yarım düzine çocuk
Hiç unutmam günlerden 29 ekimdi sene 85
Okul dönüşü kapının önünde bekleyen kocaman bir kamyon gördüm
Hayırola babam bu bekleyen kamyonda neyin nesi
Bu eşyaları bir yeremi götürüyoruz. Yoksa biz biryeremi gidiyoruz.
Umuda gidiyoruz dedi oğlum bizimkisi umuda yolculuk
Meğer kararını çoktan vermiş benim babam.
Ekip biçmeyle birşeyin olacağı yok.
Okutmak gerek çocukları bundan ötesi yok
Canı dişe takıp, varı yoğu ortaya koyup okutmak
Adana ya gidiyoruz dedi oğlum adana ya okumaya
Buralar artık bize yetmez bizi doyurmaz oldu
Daha önceden sadece haritadan görmüşlüğüm vardı adana yı
Bindik geldik bu koca şehire
Yanımızda bir kamyon dolusu eşya. Sekiz yürek dolusu umut
Geride kalan ise bir ihtiyar dedem ve bir köy dolusu anı
Attık kendimizi bir kalabalığa
Hatırlarım şehirdeki ilk günümü daha dün gibi
Erken uyanmışım başımı ne tarafa çevirsem bina beton
Bağırmalarım duvarlara çarpıp tekrar yüzüme vurmakta
Oy babam benim babam sert bakışlı adam
Hergün sabah çıkardı evden omuzlarında dünyanın yüküyle
Her seferinde sırtını başka bir yere verirdi
Sen hiçbir zaman pes etmedin. Asla umudunu yitirmedin
Her zorluğu ayak diredin benim babam
Çocuk olmanın verdiği hafiflik olsa gerek
Yaşıtlarım dışarıda oynarken görürdüm
Canım çekerdi söylenirdim hep iş hep iş diye
Bazen dayanamaz çaktırmadan aralarına karışırdım
Sende peşimden gelir her seferinde beni mahalleden toplardın
Nereden bilebilirdim ki çocukluk işte
Akşam olupta sen eve gelince babam
Önce ellerine bakardım eğer boş ise sonra gözlerine
Neden diye hesap sorar gibi senden
Biz hiç birbirimize o gözle bakmamıştık babam
Anlayamazdım elin boş geldiğin gecelerin verdiği ezikliği
Yırtık ayakkabılarla gittiğim oldu bazı günler okula
Bazen utandım seni anlayamadım
Oysa ki sen o zaman biri yırtık ayakabıya yetebilmiştin ancak
Bazı günlerde yırtık olsada ayakakbılarım
Babamın kalbi kırılmasın umutları yırtılmasın
Varsın ayakkabılartım yırtık olsun dedim
Gururlanarak giydim o yırtık ayakkabıları
Hani bir defasında sendelemiştin ya
Az kalsın bacağının biri seni yarı yolda bırakacaktı
Yine de durmadın duraksamadın
Sen beni taşımassan ben seni taşırım dedin
Tam onaltı sene taşıdın o yaralı bacağı
Tam da rahata erecektin babam
Tam da ektiğin çiçekler tomurcuğa duracaktı
Hani sen geriye yaslanıpta bizi izleyecektin
Hayata dair ektiklerini biçme vaktiydi
Ölüme bile hemen teslim olmadın.
Son nnefesinde bile kafa tuttun
Bir Pazartesi günü oldu bu hayata vedan
Beni yalnız başıma bırakıp gidişin
Şimdi senden öğrendiklerimle kafa tutuyorum hayatın çirkefliklerine
Her gelişimde ziyaretine bir başka halini hatırlıyorum
Dualar ediyor çiçeğini suluyor vedalaşıp geri dönüyorum
Elimde olsada hep yanında kalsam
Yırtık ayakkabıya değil yalın ayak olmaya bile razıyım
Yıllarca sen bize umut oldun taşıdın omuzlarında
Omuzlarımda değil başımda taşırım seni
Hani taş kesilsem mezar taşın olsam
Bir yerlere gitmeden yanında kalsam.