Babam Şiiri - Ünal Ulaş

Beni dualarından esirgeyip gideli,
Yetim bırakalı gözyaşlarımla biçare,
Tam sekiz yıl oldu ve hakkın yoktu
Sıra bana geldiğinde bırakıp gitmeye.

Seninle daha neler yapacaktık:
Selimiye Cami’ne gidecek,
Seninle uçağa binecektik,
Hazırlamışken sana kendimi, bırakıp gitmeyecektin.

Nasırlı ellerinden öpmeye doymadan,
Doymadan tatlı ve acı nasihatlerine,
Seninle bir büyük kola daha açmadan
Onurla yaşadıklarını bırakıp gitmeyecektin.

Sen gittin gideli bir yanım eksik.
Ne bayramların tadı kaldı
Ne sobada hamsi partilerinin.
Sen her şeyi yetim bırakıp gittin.

Sırtına attığın çizgili pijaman,
Camları kocaman gözlüklerin,
Hiç değişmeyen terlikler,
Kokunu onlarda bırakıp gittin.

Seni çocuklarıma anlatıyorum:
Bizim kışları nasıl yaza,
Yanlışları doğruya çevirdiğini.
Sen mertliği bırakıp gittin.

Beni nasıl dövdüğünü anlatıyorum.
Her defasında için acırdı biliyorum.
Beni son zamanlarında
Gözlerindeki acıyla bırakıp gittin.

Her Babalar Günü’nde ağlıyorum.
Baba olduğum için ağlıyorum.
Neden mi babam, neden mi?
Hiç senin gibi olamadım, ona ağlıyorum.