Babam Şiiri - Veysel Karahan

Bırak benim peşimi dünya herkesten farklı kıldın beni! !
Benim bir çocuğum olmayacak mesela amansızca Çekemiceğim kokusunu Ciğerlerime!
Benden sonrakilere Ölümsüz Bir eser bırakmak isterim ki buda bütünüyle Yazdıklarım olacaktır..
Benim eşim,Yarenim,sırdaşım kalemim Olacaktır..
Yazacaklarım da çocuklarım! !
Ben Aşkı anlatacağım sevdayı, Yangınları yazacağım
Ağlamayı sürdüreceğim, bu hayatı keyfe yaşayanlara İnat! !
Yüreğimi en kızgın aleviyle yakan o Zalim yar! seni anlatacağım
Ben yalnızlığı yazacağım,Ben unutulmayı yazacağım,Ben yok olmayı yazacağım...
Kalkın ey uyuyan insanlar, alaca karanlıkta ufuk çizgisine Bakın! !
Ölümü yazacağım işte sonsuzluğu aklına getirmeyenlere İnat!
Vakitsiz bir zamanda içime düşen yaralı serçeyi kelimelere dökeceğim,
sonra kanatlarını sarıp gökyüzüne yolcu edeceğim.
Özgürlüğe kavuşmak isterim Ey damarlarımda Akan İsyan ateşi!
Gözyaşlarımı dindirecek bir derman, Deli diyenlere bir İşaret vermek isterim
Artık kelimelerde değil arşta ararım seni,
Kırıntılarını toplarım arkandan
Sonra gülümserim içimden Sır perdesini aralarım fakat anlatamam! !
Aramayınn sözlerimde o Gizem ki yorgun düşmüş gözlerimdedir..
Uyanın bnim içimde mekan tutan da kimdir?
Divane edip parçalarımı yollara serpen de kimdir?
Ayaklarım dahi tutmuyor toprağa götürüyor her gece hatırlatıyor kendini Ölüm
Babam doya doya öpmediğim yüzünü özledim gurbette
sana anlatamadıklarımı döktümm gözyaşlarımla! babamm
Hiç olmaya mı geldim yoksa şair yüreğime boyun bükmeye mi geldim bu fani Dünyaya,
ellerim arşta dizlerim büküldü
Okyanusların altında kalmış olan ilim seni almaya koyuldum yola sonsuzluğa yürümeye, seni anlatmaya geldim..