Babam Şiiri - Rahim TAŞ

“Üzerine su döküldüğünde
Nasıl da topaklaşır kahve, krema, şeker
Sımsıkı sarılarak birbirlerine
Bilmezler ki suya karışmadan içilmezler
Anne kahve,
Çocuklar krema, şeker
Baba ise su
İşte budur kırk yıl hatırı olan…”

Babam

İki yasında bile değilmiş anasız kaldığında. Başka analar büyütmüş kendi çocuklarının eskileriyle. Yanık ekmek ve yemek artıklarıyla, en yorucu en pis işler gördürülerek. Evlat gibi değil yani.

Parayı hiç tanımamış, Okuma yazmayı öğrendiği askerliğe kadar. Gelmeyen mektuplarını arkadaşları okumuş, çoğu kez yarım bırakarak. Tek bildiği ekin hasat sap saman ve kuyruklarını ördüğü atlar.

Üzüleni, sevineni, arayanı, soranı hiç olmamış. Kendiliğinden iyileşmiş yaraları. Hırs yapmış meslek öğrenmiş. Sonra tüm paralarla tanıştırmış cüzdanını. Dönmeyecekmiş köyüne başka dünyaları fark ettiğinde. Babası vurulmuş güya para kokusu alındığında. Elinden alınmış her şeyi.

İlk kez gerdek gecesinde gördüğü on üç yaşındaki akraba kızı ile evlendirilmiş hiç aklında yokken. Çaresiz katlanmış parçalanan çeyizlere. Ayaklarının üzerinde durma hırsı bürümüş tüm benliğini. Sıvası çamur tek odalı bir dam yuva olmuş ırgatlıkla alınan keçilerle, yıllarca olmayan, olup yaşamayan çocuklarına. Okutacak meslek sahibi yapacak çocuklarını, askerde kendi mektuplarını okusun diye göç etmiş şehre. Kaybedecek nesi var. Yaramış şehir havası art arda olmuş nur topları, tam istediği gibi.

Gece gündüz hep çalışmış, gösterememiş çocukların beklediği sevgiyi, görmediğinden bilmediğinden ya da zamansızlıktan, uyurken öpermiş çocuklarını. Yıllarca yanmıştı yüreği, evlat acısıyla. Yıllar sonra öğrendik, bize bakmadığını sandığımız babamızın, aslında gözünü üstümüzden ayırmadığını.

Size gelen bana gelsin derdi hep. Elli yıllık eşini, oğlunu, torunlarını taşıyan ambulansın sirenlerini duymamıştı. Göz kapaklarını indirilirken gülümsüyordu, muradına ermiş gibi.
Canım babam. Benim, Muhteşem Süleyman’ım.

Seni her 8 Nisandaki gülümseyen yüzünle, sevgiyle ve özlemle anacağım.

Rahim TAŞ