Babam... Şiiri - İlhami Şenol

Ben o uslanmaz babanın çocuğuyum,
Ayağıyla yaşamını ezen adamın oğlu hani,
Hep ne yaptın dediğim,
Baba,
Ne yaptın baba,
Bunları sen mi söyledin,
Her sözün bir sürgün,
Olmaz dedim,
Olmuyordu,
Sığınacaktım sığınma evine,
Baban var diyorlardı,
Ama her sene de tayin olmaz ki diyemiyordum,
Bu adam uslanmıyordu,
Her gün yeniden diriliyordum diyordu,
Dirilmek sana mı kalmış baba,
İşine gücüne bak diyordum,
Bana öğüt verecek adama
Ben nasihat ediyordum,
Beni eğitecek adamı,
Eğitiyordum,
İnkârda etmiyordu hani,
Bunlar beni büyüttü diyordu,
Sağa sola,
Bu adam ne yüreğine,
Ne diline,
Ne aklına,
Hâkim olmuyordu,
Bir gün ağzı burnu kan içinde,
Çatmış birilerine,
İnandığı doğrular,
Söyletiyormuş,
Ulan içimden hayranlık duyuyor,
Kaybetmekten korkuyordum,
Kendimce kaybetmiş dediğim adamı,
Yitirmeyi düşünemiyordum,
Ben o adamın çocuğuyum,
Hani dokuz köyden kovulan,
Hani anamın keşke senin yerine
Simitçi,
İle evlenseydim dediği adam,
Bu uslanmaz,
Bu fren tutmaz,
Bu kimseye yaranmaz adam,
Babam.