Babam Şiiri - Ediz Yelen

koştum,
sendeledim,
tüm acılarım parmak uçlarımda,
üstüne basa basa koştum..

kimse görmedi
seni utandırmadan usul usul ağladım
dizeler göz yaşlarına kardeş
döküldü özümden...

avuçladığım tüm dikenler
açmaya gebe tomurcuklarındı aslında
yokluğun kanattı
kanadım...

tüm duyum eşiklerine inat
çok sesli çığlıklar attım
senfonisi yüreğimde
belli belirsiz,ünlemler...

ve tüm öksüzlüğüme inat,
bir tutam kimsesizliktin aslında
gidişin çok koysa da,velhasıl
gölgendi ışıgım, yokluğunun karanlığında
belli belirsiz uzun saçlı...

siyah beyaz bir resim
sene 79
bilmem ki nerenin çamurlu köyünde
bir kara tahta,bir beyaz tebeşir
ve odun ateşinde tenleri esmer
çocuklardı bana bıraktığın
çocukluğumun kimsesizliğinde

ben ona kandım...