Babam Şiiri - Zeliha Yıldırım

Sen de gittin herkes gibi
Beni çaresiz bırakıp.
Kahreden hüzün denizine atıp,
Elimi tutmadın,kaybolur diye..

Zannettin mi senden başka seven olur,
Zannetin mi ki yüzümü güldüren olur,
Bilemedim herşeyin sende biteceğini,
Sensiz karanlığa düşeceğimi.

En zoru ne biliyor musun,babam.
Benim kolarımda gidişindi,
Dalından kopan çiçeğe döndüm,
Giderken beni düşündün mü babam..

Mezarına gittim,seni görmeye,
Kalk, kalk ne olur babam,kızın geldi.
Eğildim,usulca, geldim babam, dedim.
Biliyorum, yemin etmiştim,seni üzmemeye,
Kızma ne olur,kızma derdimi anlattım diye

Ben de istedim sana gelmeyi,
Bu dünyadan ismimi silmeyi.
Senin gibi sessizce gitmeyi,
Olmadı babam olmadı,sana kavuşamadım...

Ben de çıkarım o tahta,
Alırlar dört kişi omuzuna,
Huzurla giderim senden dünya,
Dertlerimi de bırakırım sana.

Birgün kavuşmak varsa sana,
Herşeye razıyım,olsun babam.
Bu dünyanın çilesine,kahrına.
Acımasız insanlarına razıyım babam.

Küllenir mi yanan ateşler,
Unutulur mu sensiz günler,
Unutur muyum kızım deyişini
Seni..seni unutur muyum BABAM....