Babam... Şiiri - Şimşek Acar

Ben doğduğumda
muhtardı babam benim
bir ıstampa bir mühür
bastımı kagıda bir imza
kara lastik alırdı fakir
okula gidecekler dizilirdi
her eylül başında
kapıya sıra sıra telaşla
o uyurda öğlene dek
küçük muhtar iş başında
yani ben alırdım evrakı
salonda tahta masanın başında
basar mührü birde imza
hadi güle güle ahmet amca
ayşe teyze fatma abla
kimi para verir kimi sagol der
koşar adım işine giderdi
uyandımı muhtar baba
bir traş ve simon saçlar
sabitlenirdi limonla
bahçe kapısından çıktıkmı
ikiyüz metre yolu ancak
yürürdük iki saatte
en güzeli parkın kapısındaki
bekleyenlerele sohbet olurdu
onlar konuşurken kaç dondurma
yalanıp yutulurdu birde limon
buz gibi,elinden kurtuldummu
doğru eve devama gerek yoktu yola
misket oynamaya bekleyen çocuklarla
yine biterdi gün toz toprakla içi içe
akşam gözükünce elinde fileyle
muhtar babam en az üç beş kişiyle
kapardım elinden fileyi doğru eve
o ancak bir saatte kurtulurdu adamlardan
soğuyan çorbanın başında
kudururdu sinirden anam
o muhtar olarak yaşadı ve göçtü
ebedi hayata insanlarla uğraşa uğraşa
ben muhtar olmadım nedendir bilmem
belki babamdan gördüğünden
hele fötrünü taktımı kafasına
sallana sallana yürüyüşü aklımda
babamdı benim canımdı muhtardı
yıllarca paylaştım onu insanlarla
babam bana kaldı ancak öldükten sonra......