Babam Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Tutulan bir söz kadar doğruydu babam,
Boğazından haram lokma geçmezdi,
Bize de yedirmezdi haramı,
İliksiz kemiklerimizde helal lokmalar,
Az mı az, biraz mı biraz ama lezli-lezzetli.
Babam; evimizde dediği dedik,
Öttürdüğü düdük olan
Devletli.

Altı kardeş, iki kendileri, bir de Böygana,
Çalıştı durmadı sığınıp Yaratan ‘a,
Bizi eritmemek için eriyip tükendi kendi,
Demedi bayram-seyran, tatil-matil,
Babam; başını kütüğe koymuş kurbandı,
Koşullar;
Kaatil.

Ne görebildi bir haltlar olduğumuzu,
Ne evlenip murad alamadığımızı,
Ne tuttuğumuzu destek olup elinden,
Toplanıp bir araya gelebildiğimizi ne de,
Gitti babam, hatalarını birlikte götürüp
Günün birinde.

Ne bir borcu çıktı kimseye, ne kimseden alacağı,
Masasının gözünde
Yazdığı ama söylemeye fırsat bulamadığı öğütler,
Bir-iki kalem, birkaç yaprak kağıt,
Biriktirilmiş üç-beş kesmeşeker.
Tüm mirasını koyarken bir karton kutuya
Karşımıza dikilir gibi oldu,
Gözlerimizde
Gözleri.

Kırk kuruşluk bir Yenice sigarası bile
Alamadım babama
Ama ne ki; darda kaldıysam; yetişti imdadıma.
Şimdi bir bakımsız mezarda
Bayramdan bayrama aranan bir garip,
Bir avuç kuru kemik.
Yine başına dikilmiş yardım istiyorum
Üstelik.

(MİTİL OSMAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 35-36/100)