Babam Şiiri - Abbas Paksoy

Çocuktun, büyümekti derdin.
On beşinde, gençliği gördün.
Bir hevesle, anamı sardın.
Muradına erdin mi, babam.

Sen, bizi, öz’ünde sakladın.
El’inle, durmayıp yokladın.
Tohum atacak, kız bekledin.
Garip anamı, buldun babam.

Çoluk, çocuğa, er karıştın.
Söyle bana, kimle yarıştın.
Biz küstükse, gelip barıştın.
Gönlün, enginlerdeydi babam.

Baba, niye az para’lısın.
Sende, doğuştan yara’lısın.
Ev’imizin, tek kral’ısın.
Verdiğine, bin şükür babam.

Et diye, ot getirdin, bize.
Kazan’da yoktu, koyduk köz’e.
Hepimiz, şükür ettik size.
Şikâyetimiz yoktu, babam.

Hep yoklukla, savaşıyorduk.
Gece kıl çul’da, üşüyorduk.
Bir bite, yenik düşüyorduk.
Çaresizdin, biliyok babam.

Dokuz çocuk var, birde anam.
Bu çile’ye, nasıl dayanam.
Kötü bir yazlak idi, hanım.
Paksoy, bıktı bu handan, babam.