Babam Şiiri - Prenses Yağmur Saygın

benim babam daima düşünceliydi susması konuşmasından uzun sürerdi lüzumsuz yere konuşmaz ne fazla ne eksik konuşurdu dünya işlerine önem vermezdi kendi şahsı için asla öfkelenmez öç almaz kötü söz söylemezdi affediycidi intikam almazdı düşmanlarını sadece affetmez onlara şeref ve değer verirdi kendini yanlışlardan hep korurdu kimseyle çekişmez çok konuşmaz boş şeylerle uğraşmaz umanı umutsuzluğa düşürmezdi hoşlanmadığı birşey hakkında susar kimsenin ne yüzüne nede arkasından kınamaz ayıplamazdı kusur araştırmaz kimsenin hakkında hayırlı olmayan sözü söylemezdi yanında konuşanı ilkönce lonuşan gibi dikkatle dinlerdi bir toplumda gülerlerse gülerdi gerçeğe aykırı övgüyü kabul etmez her zaman ağır başlıydı önüne ne konursa yer itiraz etmezdi sade kıyafet giyer konuşurken yüzünü başka yere çevirmezdi bulunduğu mecliste ayrıcalıklı yerde asla oturmazdı sabahları evden çıkarken bizleri allaha emanet ederek alnımızdan öper giderdi akşam gelirken selaam vererek güler yüzle eve girer ne olursa olsun asık suratla eve girmezdi işte benim babam böyle bir adamdı adam gibi adamdı hiçbir zaman ona layık olamadım insan elindekinin kıymetini kaybedince anlıyor ozaman da iş işten geçmiş oluyo