Babam Şiiri - Şeref Sayar

Almanyanın hiç gelmeyen yazını beklediğim birgün kaybettim babamı,
her an ağlamaya hazır gökyüzü o gün babam için ağlıyordu.

Ve hiç gülmedi yüzü garibimin, Almanyanın karanlık gökyüzü gibi.
Şimdi bende babama ağlıyorum, Almanya gibi.
Sakın derdi, ölürsem beni buralarda bırakmayın, beni köy mezarlığındaki babamın mezarının yanına gömün, bir o dileğini yerine getirebildik garibimin.

Onu iş sonraları hep salondaki koltuğun üstünde bulurdum,
hep derinden derinden birşeyler düşünürdü, hiç kimseye açmazdı içinden geçenleri.
Ara sıra kendi kendine tebessüm ederdi.
Belli ki, eski anıları gözünün önüne gelirdi, babasının ineklerini otlattığı köy yaylası,
toprak kerpiçlerden yapılmış köy evleri, ve belkide çelik çomak oynadığı eski arkadaşları.
Şakayla karışık sorardım ona baba ne gülüyorsun,
hiç açmazdı sırlarını iyice dolana kadar, öylesine deyip geçiştirirdi her zaman.
Ama belliki bizdeki yangına hiç benzemeyen bir yangın vardı içinde,
Doğdugu yerlerden onu buralara savuranlara onu buralarda ölmeye mecbur bırakanlara, sesizce feryat eden bir yangın.
Şimdi bende babama ağlıyorum Almanya gibi,
birgün bana ağlayacak yavrumu düşünerek.