----Babam Şiiri - İbrahim Kasımoğlu

Adım Kerim
Doğduğumda başladı kaderim
İlk abim, sonra iki kardeşim

Anam
Kendi halinde
Halim selim
Öksüz yetim

Babam
Bir doksandı
Deri montu siyahtı
Kolları açık, başı dik bir yürüyüşü vardı
Sanırsınız karanlığın bıçak ışıltısı
Gariplerin ağa babası
Zalimlerin korkulu rüyası

Anama sorarsanız
Yürek kalkın tısı
Gecikince beklerdi
Ayak sesinden tanırdı
Koşar kapıyı açar, “hoş geldin bey” derdi
Sıcak çorbası hep hazırdı

Anam bana dedi ki;
“Oğlum baban bana
Bir gül getirmedi
Bir gün sinemaya götürmedi
Ama
Ne sizlere ne de bana
Namerde yan gözle baktırtmadı
Muhannete muhtaç etmedi
Ekmeksiz aşsız hiç bırakmadı
Yıllar oldu gideli
Hala yiyoruz ekmeğini
Hakkım helaldir O’na
Çocuklarımın babasına”

Babam mı?
Ne iş mi yapardı?
Şofördü
Kendi otobüsü vardı
Şehirlerarası yolcu taşırdı
Yiğit bir kabadayıydı
Çok hasmı vardı
Ama bileğini büken olmadı
Hiç biri karşısına tek çıkamadı
Bir Pazar akşamı
Üç kalleş pusuya yatmışlar
Çapraz ateşe almışlar
Kahpece vurmuşlar
Sırtından çıktı kurşunlar

Aldığımızda acı haberi
Hanemize matem indi
Atılan çığlıklar semaya yükseldi
Bir tek, zalimler sevindi
Garipler, hüngür, hüngür ağladı
Halamlar ağıtlar yaktı
Amcalarımın delisi bile bayıldı
Bizi terk eden bir dev değildi
Başı karlı dağımız gitti

13 Haziran 2008 Ankara