Babam Şiiri - Mümin Çelebi

Taş duvar ustasıydı benim babam
Yok sendeki o yürek bende ben usta olamam
Taşlar çok ağır babam ben bunları kaldıramam
Duvara koysamda gönyeye şahkule alamam
Bırakma beni babam sensiz çaresiz kalırım yol iz bulamam
Oysa sen beni cesaretlendirip bana hep öğütler verdin
Çamuru çiğnemeden yoğuramazsın hamuru derdin
Ah babam ah çalışacağım deyip altı ay evden giderdin
Evde yapılacak işleri bize devrederdin
Üstesinden gelemezdik geldiğinde birde döverdin
Taş duvar örmekti senin bütün eserlerin
Sert bakışlı mert mi merttin geçimdi senin bütün derdin
Yüzün hiç gülmezdi,
Yiğittin ama sen benim büyüdüğümü farketmedin
Bu dünyanın yükünü benim üzerime yük ettin
Babam sen tam rahat edeceğin yaşta hastahanedeydin
Gel gör ki babam sen artık akciğer kanseriydin
Yenildin babam sen bu illet hastalığa yenildin
Takıldın azrailin peşine bizleri burakıp gittin
Sen görmedin babam ben senin cenazene yetişemedim
Cenaze namazında saf tutamadım,
“Hakkın helal olsun” deyip ağlayamadım
O soğuk yüzünü göremedim
Bitmedi yolları çok uzaktı gurbetin
Sen benim için bir abide bir örnektin
Geldiğimde bir toprak yığını olmuştu o büyük heybetin
Şunu bilki babam sensiz kalanları bıraktın sen yetim
Durduk yerde birden bire geldin aklıma
Özlemimi duygularımı satırlarımda yazdım ağıtıma
Vakit geldi artık babam aramızdan ayrılacaktı
Ölen benim babamdı bütün gözyaşlarım içime aktı
Bir ateş düştü yüreğime yaktı içimi yaktı yaktı yaktı……