Babam Şiiri - Ahmet Arslan Hadimi

Abdullah onun adı pek muhterem bir insan
Çektiği sıkıntıyı anlatamaz ki lisan

Bin dokuz yüz kırkların ortamı bereketsiz
Karınlar bile doymaz geçmez gün şikâyetsiz

Otuz altı yılında gözün dünyaya açmış
Yedi yaşında iken huzurlar hepten kaçmış

Altı ayın içinde gider annesi Ayşe
O huzurlu yuvada kalmaz babada neşe

Beş kardeşten ikisi evlenmişler o zaman
Üç tanesi küçücük dedemin işi yaman

Rezil olmasın ister bu çocuklar dünyada
Evlenir körpe ile ama vermez bir fayda

Ahmet dedem dayanır altı ay bu gidişe
Dayanamaz hasrete o da geçer finişe

Babaannem çağırmış dedem gitmiş peşinden
Duramamış mezarda sanki ayrı eşinden

Dedemin ölümüyle şimdi üç çocuk kalmış
Evlerinin yerini kapıda kilit almış

Babam ile amcamı ablalar sahiplenmiş
Bir yaşındaki halam teyzesine eklenmiş

Yıllar geçmiş peş peşe on iki olmuş yaşı
Annem ile evlenmiş kendisi bulmuş aşı

On ikisinde babam bir annem birde amcam
Üç çocuk bir arada yardımcı olmuş Mevla’m

Ahırlarda, inlerde öğrenilirken kuran
Nasip etmiş yaradan oda geçmiş bu yoldan

Çimi’li hakkı ile Sobranlı Hocalardan
Beş altı ay okumuş davet var kocalardan

Onatlısında imam olmuş ana yurduna
Sakalı yürümemiş yüzüne avurduna

Dedelerinden miras büyük cami boş iken
Burada durulur mu der etrafında biriken

Koru komşu toplanmış almışlar cam öğüne
Genç yaşında Abdullah bu kısmetle öğüne

Otuz ay askerliği yapmış Cizre Mardin’de
Gecesi belli değil bazen yatmış bir inde

Yedi çocuğa sahip beşi kız, oğlu iki
Küçük bebekken ölmüş onlardan biri, ilki

Yaptırdığı evine ağaçlar atmış kaçak
Gittiği mahkemeyse ona nasip açacak

Doğruyu söyleyince tecil eylemiş hakim
Hapsane yolculuğu böylece kalmış akim

Bir öğle namazında okuduğu bir aşır
Dikkatleri celp eder onu merkeze taşır

Hadim merkez camide çalış yirmi beş sene
El üstünde tutulur taşımaz ki o ene

Bin dokuz yüz seksen beş hocam emekli olur
Özgürlük nefesini o gün bu gündür solur