Babam Şiiri - Ensar Aktaş

(Babama ithaf ediyorum)

Ba-ba
Topu topu iki harften oluşan iki minnacık hece
Söylemesi ne kadar kolay aslında
Ama bunu sana pek fazla söylemedim biliyorum
Bunu kasıtlı yaptığımı da
Şimdi, yıllar sonra itiraf ediyorum
Çünkü sana en çok baba demek ihtiyacı duyduğum
Çocukluğumda, o sensiz yıllarda
Sen, kendince haklı bahanelerle kendini gurbet ellere atmıştın ya
Hem anlayamamıştım bunu hem de sana hiç yakıştıramamıştım
O zamanlar çehreni ancak fotoğraflardan tanırdım
Kaşımı, gözümü, huyumu sana benzetmelerine bile kızardım
Ve yılda bir kere ya görürdüm ya göremezdim yüzünü
İzine gelişine bile sevinemezdim
Sevinmek istemezdim…
Çocukluk işte, baba sevgisini bilemezdim
Bilmesine herkesten daha iyi bilirdim de
İnadına, göstermesini beceremezdim
Ve intikam alırdım aklım sıra
Senden, seni bizden koparan yollardan
Uykusuz gecelerden, geçmek bilmeyen yıllardan
Babasıyla futbol maçı yapan çocuklardan
Dağlardan, taşlardan, ayaklarına değen gurbet topraklarından
Uzak uzak diyarlardan intikam alırdım işte…

Özrü kabahatinden büyük derler ya
İşte sen de öylesine özür diledin bir nevi
Gurbeti itip elinin tersiyle geri dönmek yerine sılaya
Bizleri de gurbetçi ettin, kendin gibi
Çocuk yaşlarda, yaban ellerinde
Sana kavuştuğumuza sevinemedik bile
Memleketin tozundan toprağından uzaklarda
Eşin, dostun hasretiyle içimiz yanıp kavrulurken
Gençliğimiz, hayallerimiz sigara dumanı gibi savrulurken
Biz de kavrulup, savrulduk bir yerlere
Değer miydi bir lokma ekmek için buna?
Taş yerinde ağırmış, baba
Biz bir dilim kuru ekmeği, bir acı soğanı
Sıkıp sıkıp kara taşlardan bile çıkartırdık
Ama el ele, omuz omuza, birlikte…

Ah yıllar ah, beni de baba yaptılar işte
Ama ben senin yaptığını yapmadım çocuklarıma
Babasız bırakmadım onları bir gece bile
Bırakıp da gitmedim ne idüği belirsiz gurbet ele
Derler ya; “Vatan, doğduğun yer değil,
Doyduğun yerdir’’ diye
Yalan, külliyen yalan, vallahi yalan babacığım
Vatan özlemini gidermiyor karın tokluğu
Hiçbir varlık doldurmuyor o boşluğu
Doldurmuyor, olmuyor be babacığım
Gurbet vatan olmuyor işte…

Ah babacığım ah, farkında mısın?
Küçükken bilinçaltında düşman ilan ettiğim
O kuru, o anlamsız, o yavan, o bana yabancı sözcüğü
Şimdilerde öylesine benimsemişim ki
Ballandıra ballandıra söylüyorum şimdi
Bak dilimden düşmüyor artık;
“Baba, babam, babacığım” diye haykırıyorum
Çünkü sen haklıydın, hem de çok haklı
Bizim için kendini feda ettin
Bizim için gurbeti vatan yaptın
Bizim için harcadın varını yoğunu
Canını dişine takıp bizim için çalışıp çabaladın
Ne babanın cenazesine yetişebildin, nede ananın
Ne diğer akrabalarının, ne de arkadaşlarının
Hayatları boyunca hep tuttun ellerinden
Ama son nefeslerinde yanlarında olamadın
Geceni gündüzüne katıp bizim için çalıştın
Bizim için ağız kokusunu çektin yabanın
Bizim için yaşadın, bizim için ağladın gizli gizli, için için
Bizim için babacığım, bizim için
Şimdi ben özür diliyorum, senden esirgediğim için
Yıllarca o iki hecelik gizemli kelimeyi
Şimdi haykırıyorum gece gündüz; “Affet beni!
Baba, babam, babacığım, affet! ” diye
Yüz kere, bin kere, milyon kere…

Şimdi bir hastane odasında yalnız bırakıldın sanma
Her an seninleyim, her saniye; kanımla, canımla, dualarımla
Bir ayak parmağı seni yollardan alıkoyar sanma
Sokaklar, kaldırımlar istirahata çekildiler
Muhteşem dönüşüne, gümbür gümbür, ihtişamlı gelişine hazırlanıyorlar
Elimden gelse, elimden gelse çıkarıp vereceğim, bütün parmaklarım senin
Senin olsun canım, kanım, her şeyim
Korkarım ayak uyduramaz senin performansına benim ayaklarım
Sen bir eksik parmakla bile geride bırakırsın beni
Sen Allah’ın iyi kulusun, bunu sen de biliyorsun
Bunlar birer, küçük sınav, birer imtihan
Daha kötüsünden esirgesin yaradan
Aklın dışarıda kalmasın sakın
Bütün caddeler senin, ha bugün ha yarın
Sen daha uzun yıllar coşacaksın, koşacaksın mert yüreğinin peşinden
Ömrünce bir karıncayı bile incitmemiş olmanın huzuruyla, şevkiyle
Sen daha ne engeller aşıp ne dağlar devireceksin
Ne yetimler sevindireceksin
Yine gıpta ile bakacak ardından sevdiklerin
Yine varlığının güvencesiyle gülecek anacığım
Seninle gurur, soyadımla onur duyuyorum, hep duyacağım
Seni çok, çok seviyorum babacığım
Bak işte küçüklüğümdeki suskunluğuma inat, cimriliğime inat
Düşmanlığıma inat bağrıma basıyorum
İçten, yürekten, binlerce kez haykırıyorum;
Ba-ba, baba, babam, babacığım.

Rotterdam, 08-08-2003 / 25-10-2003

* Bu şiiri babamın vefatından bir süre önce rahatsız olduğu esnada yazmıştım. Kendisinin aşırı duygusallığını göz önünde bulundurarak çok yorulacağını düşündüğümden okutmak için iyileşmesini bekliyordum ama kısmet değilmiş. Ruhu şad olsun!