Benim babam,
Yüreği temizdi, mertti,
Sözünün eriydi,
Dost canlısıydı.
Evlatlarına karşı,
Yufkadan inceydi
Tertemiz yüreği.
Çalışır, çırpınırdı
Çocukları için,
Çoğu babalar gibi
Benim babam.
Şafakla birlikte uyanırdı,
Ah edip beddua ederdi,
Birilerine için için.
Derin derin ciğerlerine
Çekerken cigarasının
Dumanlarını
Benim babam.
Fakirliğine mi dersin,
Kendisine çektirdiği
Kaderine mi?
Yoksa sırtından hançer
Vuranlara mı dersin,
Birilerine, bir şeylere
Hep isyan edip
Dururdu benim babam.
Her gülüşünde,
Güneş ışığı gibi parlardı
Yanağındaki
O güzel beni,
Gül yüzlü babamın.
Yaşamı boyunca,
Bileğinin gücüyle,
Yüreğinin temizliğiyle,
Dürüstçe çalıştı,
Ayakta durmak için
Benim babam.
Haram lokma koymadı,
Ne kendi, ne de
Çocuklarının kursağına.
Kırmadı hiç bir zaman
Kimsenin kalbini,
Kırılsa da o güzel kalbi
Benim babam.
Biz evlatlar
Hep örnek aldık
Dürüstlüğünü,
Çalışkanlığını,
Mertliğini,
Yüreğinin temizliğini.
Çünkü o bizim
Canımız babamızdı.
Kayıt Tarihi : 6.1.2008 21:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (7)