Babam Şiiri - İsa Dellal

Benim babam hiç yaramaz demezdi, şımarık da demezdi. Kendine göre, sevgi dolu azar cümlecikleri vardı. Uzun zaman anlayamadığım cümlecikler…

Delikanlı adammış benim babam. Ne varsa dilinde varmış, kalbi tertemizmiş. Öyle diyorlardı komşularımız.

Benim babam kamyon şöförüymüş. Ben onu hep dolmuş sürerken görüyorum. Hatta babama tüpcü bile diyorlar ama babamı tüp satarken de hiç görmedim. Babam bu işlerini niye benden gizli yapıyor anne?

Babam benden niye bir şeyler gizliyor anne? Niye benden gizli kamyon sürüyor tüp satıyor. Ben daha çocuğum, bazı şeyleri görmek istiyorum. Görmezsem varlığını kavrayamam ki anne!

Yaa anne sen de anlayamadığım cümleler kurma ne olur! Ağzımda bakla falan yok. Olsa biliyorum döversin ağzın doluyken konuşma diye. Onun için ağzım bomboş.

Yaa! Öyle demek. Tamam anladım anne.

Evet söylemek istediğim başka şeyler var. Peki anne lafı uzatmayacağım. Dedim ya anne ben daha çocuğum, bir şeyler görmek istiyorum. Durmaktan bıktım. Bir şeyler hissetmek istiyorum. Babam hakkındaki şeyleri başkalarından duymak istemiyorum. Babamdan görmek istiyorum.

Tamam anne ağlamıyorum. Yok anne sulugözlü değilim ama ne yapayım dayanamıyorum. Artık babam bana beni sevdiğini göstersin. Ben hep senden duyuyorum onun beni sevdiğini. Bir de okulda öğretmenim diyor: “ Her baba çocuğunu sever.” diye.

Anne ben korkuyorum. Ama sen söyler misin? Babam artık benden gizli işler yapmasın. Ben ondan gizli işler yapmıyorum.

Beni evde bırakıp tüp satmaya gitmesin. En azından öğretmenimin bile bildiği şeyleri bile benden gizlemesin.

Yalvarırım anne. Eğer babam beni seviyorsa, bana da göstersin.