Babam Şiiri - Cemil Neşeliler

Ellerinden boğazıma giden lokmaydı ilk tanıştığım
Yutarken, çocuk ruhuma işleyendi sevgi dolu bakışın
Hadi ye oğlum derken çarpan yüreğindi beni besleyen
Doydun mu Cemilim diyen sesindi beni büyüten Babam

Kısa pantolonumu, beli lastikli donumu sendin diken
Her düşüşümde yırtılan pantolonumu sendin yamayan
Onlarca paralansa da şefkatle sırtımı sıvazlayan
Gönlü yüce, ufku engin, düşüncesi hür, zengin Babam

Neşeyi, huzuru, mutluluğu, tevekkülü öğreten
Zorda, hastalıkta, musibette sabrı telkin eden
On lirayı, milyarlara değişmeyeceğini söyleyen
Rızkını iğneden iplikten helalinden çıkaran Babam

Gece ikide dönerken yorgundu bedenin
Huşu ile yatıyordu yatağa coşkun yüreğin
Of üf duymadım bir kerecik dilinden
Şikayet nedir bilmedin, öğretmedin Babam

Sohbetinle daima çevrene verdin ışık
Feyizlendi meclise giren her aşık
Derde deva, gönle şifa, ruha gıda oldun,
Düşünüp de konuşan, konuşunca anlaşılan Sevgili Babam

Hastalıkta derdin hep, kusurlara kefaret
Yetmişbeş yıl düşmanın oldu cehalet
İlmi irfanı rehber ettin yolun selamet
Kabeyi tavaf değil, gönüllerde tavaf edenlere,
Derdin hep kopar mı kıyamet

Vuslat trenine ayak basmıştı tenin
Hadi oğlum git çocukların bekliyor derken dilin
İki ocak gece yarısıydı Sevgiline kavuştuğun
Melekler alkış tutuyordu kutlu olsun yolculuğun
Güvercin gibi uçuyordu arşı alaya ruhun

Yaşıyorsun yaşayacaksın ey ulu şahsiyet
Hiçlik, ölüm yok, sana yakışır ebediyet
Bağışladığın emanet sönmeyecek, kopmayacak kıyamet
Kabrin nur, mekanın cennet olsun Sevgili Babam