Babaların kalbi, taştan mı GÜLÜM

BABALARIN KALBİ TAŞTAN MI GÜLÜM

Sinemi yaralar, senin bu halin
Babalarda yürek, yanmaz mı GÜLÜM
Görüyorum bitmiş, senin mecalin
Acılar içime, inmez mi GÜLÜM

Herkes biliyor ki, hep ana ağlar
Babaların kalbi, taştan mı GÜLÜM
İçimi yararsan, hicranım çağlar
Dertlerin içime, sinmez mi GÜLÜM

Bir iğne batımı, yaranda bile
Ateşle yüreğim, yanmaz mı GÜLÜM
Sırtına yüklenen, tükenmez çile
Babana tonlarca, binmez mi GÜLÜM

Anandan akanlar, silinir kurur
Babandan gözyaşı, çıkmaz ki GÜLÜM
İçine akarak, yürekten vurur
Acılar çoğalır dinmez ki GÜLÜM

Bilirim yufkadır, ana yüreği
Babanın özü pektir, BE GÜLÜM
Sızlayan burnumun etten direği
Kalbimde kor ateş, sönmez BE GÜLÜM

Babalar kederini, dışa vurmazlar
Hep içinde acı, kalır BE GÜLÜM
Sancılar çekerek, bir şey sormazlar
Bir türlü acılar, onmaz BE GÜLÜM

Yüreğinde ateş küllense bile
Hep kor'lar içinde, saklıdır GÜLÜM
Saçları ağarıp kapılsa yele
Bahtına akları konmaz BE GÜLÜM

Küllenen ateşler sönse de yine
Yanmaya kıvılcım yeter BE GÜLÜM
Yer yoktur içinde öfkeye kine
Hep kötü olacak sanmaz BE GÜLÜM

Hasan KARABAY
6.5.2009