Babalarımız Şiiri - Ahmet Emin Atasoy

babalar, babalar, babalarımız,
kadri geç bilinip erken gidenler;
onlarsız dengeyi yitirir de yer,
sanki yamuk basar ayaklarımız.

onlar dünyada en kutsal varımız,
giderler ansızın, haber etmeden,
yetimlik dersini hiç öğretmeden,
kırık kalır öyle kanatlarımız.

teneşir zalimdir, hemen anlarız,
çalar bedenlerden son güzelliği
ve onlar susarlar dilsizler gibi
aralık gözlerde yanıt ararız.

birden kısırlaşır analarımız,
odalar soğuktur mezardan beter,
gitmiştir onlara ateş verenler.
çirkinleşir sevgi yuvalarımız.

kimimiz toy oğlan, kimimiz genç kız,
uykuda okşanmak isteriz yine,
hep o sertliğiyle gitseler bile
onları hep kibar diye anarız.

yalnızlık arttıkça coşar yaramız:
onların bu kitap, bu gözlük, bu yer…
bildik resimlerden hep gülümserler
babalar, babalar, babalarımız.