Babalar Ölmez ki

Rüyamda babamı ölmüş gördüm.
Soğuk teniyle dokundu gözlerime
Gözlerini kapattı annemin eli,
"Kimi bekliyordun da gelmedi".
Çenesinin altından tülbent
kar beyaz
başının üstünde düğümlendi.

"Zaten hiç konuşmamıştı ki babam."

Pamuklar kapatıldı bir yerlerine
Ayak başparmaklarını bağladılar birbirine
uzaklaştırdılar beni.
Rüyamda babamı ölmüş gördüm.
Babam beni görmedi.
Uzun bir yolculuğa çıkar gibi,
Beyaz yelkeni üzerinde,
Açıldı sonsuz bir denize...
Yanında götürdüğü
Anıları, sevdaları,anlatamadıkları...

"Belli ki bizi sonradan aldıracaktı."

Babamı gördüğümde
-Son görüşümdü elbet-
Yanağında asılı kalmıştı gözyaşı.
Kolay değildi
Bırakıp gitmek onca yıllık eşini
ve yedi evladını
Öyle baktım ardından
Soğuk ve yabancı

-Ayılanlar, bayılanlar. Şaşkınım-
İnsanın her zaman
ölmüyor ki babası! .

Aklımda o günden asılı kalan;
Ambulans, hastane koridorları
"Yatağıma götürün, evime" diyen sesi
Hangi yollardı 26 yıldır yaşadığım
Eve yabancı...
Önce kapısını açtılar ambulansın
Çarşafın ucundan tuttular başlı ayaklı
"Devler gibi babamı
Bu salıncağa
Kim bağladı"

Yatağına koydular usulca
“Evindesin” dedi annem... “Yatağımızda"
Duymuştu sanki
Kuruyan dudaklarına
Islak pamuğu dokundurdular
Derin bir iç çekti, verdiği son nefesiydi
Benim babama
ölüm hiç yakışmadı.

O gün;
Gitti, bu sevda bitti dedim.
Öyle değilmiş
Babamı yeni buldum sanki.
Herkese veda ettiğinde
Yüreğime dopdolu geldi

"Rüyamda babamı ölmüş gördüm.
Benim babam hiç ölmez ki! "