Babalar oğullarını gömmemeli

Seni yaşamam gerekenden az yaşadım.
Oğlum;
Yanıma gelip başlarını öne eğdiklerinde,
Yüzüme bakmalarını söyledim.
’Sakın doğru olduğunu söylemeyin, sakın’
Bakışlarını gözlerimden kaçırdıklarında anladım.
İşte o an!
Gittiğini anladım.
Beni son nefesime kadar taşıyamadı ayaklarım.
Olduğum yere yığıldım ve ağladım.
Her ne kadar doğru olduğuna inanmak istemesem de
Kışın çöken ayaz geceler kadar gerçekti ölümün.
Babalar oğullarını gömmemeli.
Hiçbir baba bu acıyı yaşamamalı.
Biri bana bir gün ağlayacağımı söyleseydi,
O an, evet o an yüreğini yerinden çıkartırdım.
Hep çok güçlü olduğumu düşündüm.
Hiçbir şeyi kaybetmeyeceğime inandım.
‘Kazanmak benim kaderim’ derdim.
Ama şimdi,
Hem gözü yaşlı bir babayım
Hem de acılarla yoğrulmuş bir faniyim.
Cansız bedenini kollarıma bıraktıklarında bunu anladım.
Seni,
Yaşamam gerekenden az yaşadım oğlum.