Babalar Günü Şiiri - Ayşe Manav

BABALAR GÜNÜ

Sizin babanız bırakıp gitti mi?
Elinizden hiçbir şey gelmeden gözlerinizin önünde

Bir haberle sana koştum babam.
Düzelecek dediler inanmadım,
Yardım edin ne olur diye
Çaresizlik içinde,
Bir o yana bir bu yana koştum durdum,
Neler olacağını bilerek kıvrandım durdum.

Sonra baban gitti dediler,
Buz oldum…
Dondum kaldım.
Duyduğum kara habere inanamadım.
Taş oldum.
Duvar oldum.
Hissiz bir canlı gibi bir kenara çekilip sustum.

Bir babalar günü daha yine sensiz,
Yine sessiz.
Bazen uzaklardan gelir sesin sıçrarım uykumdan neşesiz.
Ne zaman resmine baksam göz pınarlarımda şelaleler çaresiz.
Ah be babam, canımı, kanımı veren babam
Sen rahat uyu biz kaldık bu dünya da yalan.
Seni çok özlüyorum babam.

Sen gideli hiçbir şeyin tadı tuzu yok,
Bu sakat birinin korkması,
Koltuk değneğini kaybetmesi gibi,
Gecelerin, gündüze hasretle kucaklaşması,
İki nefeslik ömrün hayata sıkışıp kalması gibi,
Sensizliğin tarifi yok,
Yokluğunun açıklaması yok

Ne zaman aklıma gelsen,
Kara bulutlar düşer yüreğime,
Nefes alamam,
Haykırmak isterim
Allah'ım neden diye.
Bir isyan değil acın yüreğimde,
Yazıldıysa çekilecek,
Yaşanacakmış bu çile.

Yine babalar günü gelmekte
ve ben yüreğimde tüm acılarımla,
En sevdiğin çiçeklerden bir demek buketle
Geleceğim sana içimdeki özleminle.
Yattığın yerde rahat uyu diyerek,
Unutmadığım sıcaklığına inat
Kapanacağım buz gibi bir mermere.

Yattığın yerde rahat uyu babam.
Seni çok seviyorum diyeceğim belki duyarsın diye.