Babalar Günü! Şiiri - Ahmet Karahan

Bu gün Babalar Günü imiş,
Öyle diyorlar,
Kutlu olsun dediler,
Oğlum ve kızlarım.
Olsun olsun da,
Ben kime diyeyim,
Ben kime diyeceğim.
Babalar günüymüş!
Hangi gün!
Günler geçiyor,
Belki nice Babalar,Analar..
Bilmemneler günü de geçip gidecek,
Hayat su misali akacak,
O gün,
Onlar'ın da kutlayacak
Ne ana,ne babaları olacak.
Bir düş gibi,
Hayat;
'Serçenin bir çalıya konup kalkması' gibi,
Bir o serçe yahut BÜLBÜL,
'Bir gün ötecek' veya belki de,
Çalıdan kalkıp uzaklara kanat çırpacak.
Kim heybesini topladı,
Kim çıkınını sırtladı,
Kim çadırını derdi,
Kim atına atladı,
Kim engin maviliklere kanat çırptı,
Kim uçmağa vardı,
Kim gönüllere zımba vurupta,
Köyü,Ağın'ı,Elazığ'ı,Dünya'yı...
Terkedip gitti.
Kim gitmedi ki,
Kim gitmeyecek ki!
Hani benim Ağıt'ım,
Hani benim feryadım,
Hani benim figanım.
Gönlümün en ücra noktalarında ki
Sessiz isyanım,feryadım,figanım.
Nerede bereket saçan Fırat,
Nerede balıkların oynaşdığı Çay,
Nerede zamansız taşan Ağın Dere'si,
Nerede Yazılar,Hozan,Ören...
Nerede orası ve burası,
Ve diğerleri.
Nerede?
Hasılın(*) ,Bostanın,Bağın,Bahçen...
Nerede?
Evin,Barkın...
Çoluğun,çocuğun...
Ve de minderin,radyon,tespihin...
İlle de ayakkabın,
Kapının önüne bırakılan
Yüreğime hançer olan ayakkabın.

(*) Hasıl:Sebze bahçesi
(15-Haziran-2008/Mersin)