Babalar Da Ölür Şiiri - Ayşe Aygün

Ve ölüm ansızın geliverir
Bir akşam karanlığında
Umutla yeşeren kalplere kaskatı oturur
Ötelerden bir haberle
Vakit geldi dedirtir
Kendi gerçekliğini idrak ettirir

Ve ölüm
Doluverir bir evin kalabalık yalnızlığına
Babalar da ölürmüş
Yetim kalırmış evler
Ölüm insana baba selâsı dinletirmiş
Kocaman kızlar küçülürmüş acıdan
Baba şefkati çekilirmiş sanki başlarından
Taş gibi otururmuş baba yokluğu
İçinde bir yerde bir çocuk ölürmüş
İnsanın içi ağlar mı, ağlarmış
Kalbin de gözyaşı varmış, içe akarmış

Ve ölüm en olmadık zamanda
Sıcacık bedenden çekermiş ruhu
Buz gibi teneşir taşında
Bir mezar başında
Hakikat perdesini aralarmış

Ölüm bir yokoluş değil yeniden doğuş
İnsanın babasını toğrağa gömdüren
Sahi hiç babalar ölür mü?
İnsan bi avuç toprağa baba der mi?
Şimdi kim olacak yerini dolduran
Yaşamak değil bendeki, bir tür savruluş

Kan çekilir gövdemden
Yaşam devam eder mi, babalar toprağa verilirken
Ama şimdi ölüme daha yakınım
Ölümün adı kavuşmak
Hiç yabancı değil artık
Toprağın altı, üstü kadar tanıdık

Ölüm
Beden elbisenini çıkartan
Cennet libası giydiren
Melekleri,
Sevdiklerinin suretiyle gördüren
Dünyanın keşmekeşinden derdinden kurtaran
Rüya gibi, hayal gibi, yalan gibi gelen
Tek gerçek
Tek hüküm.

Gecelerin kuytu karanlığında depreşir acılar
Gündüz çocuk cıvıltılarıyla unutulur
Babalar ölmez ki, hep köşesinde oturur
Ruhu gülen yüzüyle sevdiklerine dokunur
Unutulmaz asla hatıralar, anılar

Kulağımda namaza çağıran bir ses
Artık manevi alemde sohbette
Yüreğime baba hasretiyle bir nefes
Salıver birgün ötelerden geliver de..

Ve evet babalar da ölürmüş
Yetim kalırmış yürekler

Ve evet babalar asla ölmez
Ailesinin başında bekler