Babakale’de Kale Surlarının Dibinde

Babakale’de kale surlarının dibinde
Seninle dolaştığımız yerdeyim
Sur dibinden kayalara kadar
Tüm yamacı kaplamış yeşil otlar
Küçük ellerinle topladığın papatyalar
Eskisinden de gür kaplamış her yanı
Aralarında sarılar, pembe ve lilalar var
Topladığın ve kuruttuğun papatyaları
Karşılıklı içerdik cam bardaklarda
Hala birazı duruyor mutfakta, küçük kavanozda
Deniz deliler gibi dalgalı bu sabah
Kayaları aşıp tutacak gibi ellerimi
Beyaz köpükleri seriliyor önüme
Tıpkı gelinliğini giymişsin gibi
Yeşim kayaları aşan suları
Yağmur tanesi gibi damlıyor yüzüme
Kirpiklerimden süzülüyor ege tuzları
Midilli’den bir kayık çıkıyor mavi beyaz
Martılar izliyor dümen suyunu
Orta yerde bakışırdık hani iki yabancı
Bir yanımız misinenin ucundaki balığı izler
Diğeri karşı kayığı
Kaç kez suskun sevişmiştik gözlerimizle
Tenimize değmeden ellerimiz
Ben senin dilini bilmezdim, sen benim
Patlayan bir fırtına getirmişti bir araya bizi
Ege’nin hırçın sularıyla yıkanmıştı yüzün
Ipıslaktı saçların, mavi gözlerin
Üç gün üç gece bizim evde yatmıştın ateşler içinde
Sonra ilkbahar güneşi gibi açmıştın gözlerini
Gözlerinin çizgili mavisinde çocukça bir korku
Yüreğin yerinden çıkacakmış gibi çarpıyordu
Annemin yemeklerini nasıl da yemiştin şaşkın
Sanki benim anneninkileri andırıyor demiştin
Kalkınca ayağa, koşarak inmiştin limana
Nasıl da özlemle bakıyordun karşı kıyıya
Teknenden hiç haber yoktu
Çarpıp parçalanmıştır bir kayaya
Atlayıp azgın suya, çekmiştim bizim kayığa
Yarı baygın taşımıştım mavi kapılı yuvama
Bir kaç kez sayıklıyordun açmadan gözlerini
Kimbilir nasıl da özlemişlerdi sevdiklerin seni
Bıraksam yüzerek gidecektin doğduğun yere
Küçük kayığımla uçarak gittik köyüne
Birbirimizin dilinden anlamadan dost olmuştuk
Biz aynı toprakların iki yanında
Sanki iki eskimeyen dosttuk...

Turan Gökmenoğlu
Kadıköy, 19 Nisan 2007