Babakale Akşamlarına Küskünüm

Yüreğimin en zayıf yerine vurur
Babakale akşamlarına küskünüm
Güneş yağmurları dökülürken surlara
Ilık akşam esintilerinde üşürüm
Bir kaç balık için döner limana yaşlı balıkçılar
Yılların çizgileri aralanır gözaltlarında
Akşam yemeğini paylaşmaya hazırdır
Sevgiyle ördüğü iki göz odasında
Onun gözünde baş yemeğidir bir parça balık
Yeşil soğan
İki baş sarmısak
Ve bir somun Kösedere ekmeği
Ocak başında kurulur yer sofrası
Kömür ışıltısına düşer sicim sicim damlalar
Önce kızaran balık kokuları doyurur karnımızı
Yakut renkli kızarmış hani balığından önce
Altın renkli zeytinyağı süsler mezeleri
Dilinden sohbeti şarkı gibi dökülür notalara
Artık akşam güneşi Akliman’a inmiştir
Tuzlu suya değdirir turuncu yüzünü
Küçük limana sığışır küçük kayıklar
Tutunur el ele karanlıkların içinde
Hepsinin içinde balık sevdası
Turkuvaz renkli deniz sevdası büyür
Beni en can alıcı yerimden vurur
İçime düşürür hasreti
Portakal kabuğu renklere bürünür
Renkli kayıkların arasından usulca süzülür
Ben bu topraklardan ayrı düşersem ölürüm
İşte sırf bu yüzden
Babakale akşamlarına küskünüm...

Turan Gökmenoğlu
Kadıköy, 16 Mayıs 2007